هوش مصنوعی: آه! چه بد که امورم از دست می‌رود و زندگی‌ام از کنترل خارج می‌شود.

هوش مصنوعی: من هیچ‌چیزی از جهان ندارم و هر آنچه که دارم، به سرعت از دست می‌رود.

هوش مصنوعی: من فقط لحظه‌ای از زندگی دارم و این لحظه هم اگر از دست برود، دیگر هیچ چیزی نخواهم داشت.

هوش مصنوعی: به چه چیزی باید دل بسپارم وقتی که زندگی، مانند یاری که از دست می‌رود، به سرعت از من دور می‌شود؟

هوش مصنوعی: اگر در پاییز قلبی را به دست آورم، در بهار از دست می‌رود.

هوش مصنوعی: برای شکار دل چه تله‌ای بگذارم؟ که شکارم از دستم در حال فرار است.

هوش مصنوعی: من چه کار می‌توانم در برابر محبوبی که جانم را فدای خود کرده است، انجام دهم؟ چرا که عطری که از وجودش می‌ریزد، در دستان من گم می‌شود.

هوش مصنوعی: جز اشک چیزی در دستم نیست و از آن معشوق خاص من به تدریج دور می‌شود.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر از احساس درد و غم خود صحبت می‌کند و بیان می‌کند که در میان این غم‌ها به هیچ جایی نمی‌تواند پناه ببرد و می‌بیند که آرامش و تسلی‌اش نیز از دست رفته است. او احساس می‌کند که غم‌ و اندوه او را در بر گرفته و راهی برای رهایی از این وضعیت نمی‌یابد.

هوش مصنوعی: بخت و fortune خود را مشاهده کن که چگونه در مورد من کار می‌کند: در حالی که در خطرات زندگی هستم، دوست من به آرامی از کنار من می‌رود.

هوش مصنوعی: ای کسی که در کارم نظر داری، رسیدگی کن به وضع من که اوضاع کارم به هم ریخته و از کنترل خارج شده است.