هوش مصنوعی: ای بزرگواری، تو فرش پر افتخاری را برای خود گسترده‌ای و نور وجودت همچون تابش روشنی در آسمان‌ها می‌تابد.

هوش مصنوعی: نقش فطرت تو، جهانی را بر فرش بی‌مکان نقش زده است و شکل مکان را به وجود آورده است.

هوش مصنوعی: عالم چیست؟ تنها یک نیم دانه در فضای وسیع جهان است که نور قدرت تو بر آن تابیده است.

هوش مصنوعی: این بیت به زیبایی و لطافت وجود انسانی اشاره دارد. گویا شخصی در حال پرسش از حقیقت وجود خود است و از او می‌پرسد که آن جان یا روح کیست؟ این سؤال به ناب‌ترین شکل ممکن بیان شده است. در ادامه، به وجود جسم و ظاهری اشاره می‌کند که به زیبایی و نور جمال الهی مشبه شده و از خاک و آب نمادین سخن می‌گوید که به وجود جسمی حیات می‌بخشد. در واقع، این کلمات به پیوند روح و جسم و تأثیرات زیبایی معنوی اشاره دارد.

هوش مصنوعی: هر روز دل من با آبی از دانش و معرفت سیراب می‌شود، و مهربانی تو مانند قطره‌ای است که در مزرعه جانم می‌افتد و آن را پرورش می‌دهد.

هوش مصنوعی: عکس زیبایی تو در دل من مانند آینه‌ای است که بلبل جان در باغ گل‌ها سر و صدایی به پا کرده است.

هوش مصنوعی: با یک نگاه، صدایی بلند از جهانی برخواسته و کلامی نه گوشه‌ای در دنیا به پا کرده است.

هوش مصنوعی: از شنیدن سخنان زیبا و شورانگیز عشق تو، مانند سپیده‌دمی که به وجد می‌آید، لباس‌هایی که به تن دارد را پاره کرده و جان خود را در میان می‌گذارد.

هوش مصنوعی: پرندگان آسمانی به خاطر آرزوی رسیدن به تو، هر لحظه با نفس‌های خود شور و شوقی در لانه‌هایشان به وجود آورده‌اند.

هوش مصنوعی: جاذبه و جذابیت تو همچون آفتابی است که شبنم موجودات غیرمرئی را در یک لحظه از زمین تا آسمان پخش کرده است.

هوش مصنوعی: برای اینکه از تو نشانه‌ای بیابیم، انسانی که در اصل وجودش تجلی وجود توست، توصیفش را به تصویر کشیده‌اند.

هوش مصنوعی: او به وسیله نور چهره‌ات، زیبایی چهره‌ات را در چشمانش می‌بیند و این نور مانند سرمه‌ای آشکار در آنجا قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: جهان مانند میزی است که بر روی آن برای مهمانی، فقط تکه‌هایی از خاک قرار داده‌اند و خبری از غذا و سفره‌های پر زرق و برق نیست.

هوش مصنوعی: باد سلطنت و عظمت تو، در بافت فرش جهان، ثمره دروغ و فریب را در دنیای عشق و جان برافراشته است.

هوش مصنوعی: در فضایی که هیچ حد و مرزی ندارد، صدای الهی و مقدسی طنین‌انداز شده و در عرصه بی‌پایان وحدت دائمی، گوی‌ای به زمین انداخته شده است.

هوش مصنوعی: نور قدس تو مانند آتشی در خرمن است و خنجر تو در وصف و خیال، سر به زیر انداخته و ساکت شده است.

هوش مصنوعی: بگذار به کسی که در مورد توحید می‌گوید، کم بگوید، چرا که غیرت تو به حدی است که خود را در معرض انتقاد قرار داده‌ای.

هوش مصنوعی: این ابیاتی بیانگر این مفهوم هستند که چگونه یک ذره کوچک نمی‌تواند ادعای بزرگی مانند خورشید را داشته باشد. در واقع، اینجا به مقایسه‌ای بین ذرات و چیزهای بزرگ‌تر اشاره شده و همچنین به تصویری از قطره‌ای که به دریا تعلق دارد، پرداخته می‌شود. این تصویر نشان می‌دهد که قطره، به رغم اینکه بخشی از دریا است، نمی‌تواند ادعای تمامیت و بزرگی دریا را کند. در کل، این ابیات بر عدم تناسب بین کوچک و بزرگ تأکید دارند و یادآور می‌شوند که هر چیز در جایگاه خود باید شناخته شود.

هوش مصنوعی: در واقع وجود جهان بیشتر از یک تصور نیست و این تصورات ما را به اشتباه انداخته‌اند.

هوش مصنوعی: کی می‌توانم با نور تو این ذرات را ببینم؟ آیا باز هم در پرده‌ی وجود تو همان‌طور پنهان هستند؟

هوش مصنوعی: کی فرصت پیدا می‌کنم که این چند سخن را درباره‌ی جهان در میدان بازی وحدت مطرح کنم؟

هوش مصنوعی: بگذار ببینم در نهایت سرنوشت این کشتی آسمانی چه خواهد شد، زیرا امواج ظهور تو کشتی را به حرکت درآورده‌اند و بادبانش را برافراشته‌اند.

هوش مصنوعی: ای کاش ببینیم که بدون ما، جوهر دریا چگونه در دل بیکران دریا شناور است و کشتی ما را در این بی‌نهایت رها کرده‌اند.

هوش مصنوعی: ما در عمق دریا زندگی می‌کنیم اما مانند دریا خشک شده‌ایم و به طور مداوم از تشنگی در حال زاری هستیم.

هوش مصنوعی: ما تنها ذره‌ای از خاک هستیم که به خاطر عشق و محبت تو، در این دنیا گم شده‌ایم و از شوق تو دچار هیجان و شور هستیم.

هوش مصنوعی: برای یافتن بوی زندگی خود از عشق تو، در کنار قربانیان عشق تو زندگی می‌کنیم.

هوش مصنوعی: او با یک نگاه محبت‌آمیز به عاشقان نگریسته و هر یک از آن‌ها به خاطر عشق تو، صدای ناله و فریاد سر داده‌اند.

هوش مصنوعی: از آن دیدگاه، چه مقدار می‌تواند به شخص بیچاره عراقی زندگی بدهد، در حالی که او مرده‌ای است که در خاک دفن شده؟