هوش مصنوعی: ای ساقی، بیا و می را بیاور تا خود را فراموش کنیم و به همین خاطر، کارهای خود را مانند زلف‌های زیبا درهم و برهم کنیم.

هوش مصنوعی: در حالتی از نشئگی، همه چیز را در خود جمع کنیم و از دغدغه‌های خود و دنیای بیرون آزاد شویم.

هوش مصنوعی: ما از هم جدا می‌شویم تا بندهای آسمان را پاره کنیم و با اراده‌ای قوی، بالاتر از آبی آسمان، برپا کنیم.

هوش مصنوعی: در میدان عشق، هیچ‌کس به پای ما نمی‌رسد، شاید اگر موهای معشوق را به شکل زیبا و خمیده بیاراییم، بازی گوی و چوگان جذاب‌تر شود.

هوش مصنوعی: ما جام کیخسرو را در دست داریم، بنابراین شاید بتوانیم هر لحظه در مهمانی وصال یار، جام جم را پر کنیم.

هوش مصنوعی: وقتی او وارد شود، ما سر خود را به نشانه احترام به پایش می‌گذاریم و گاهی نیز دست خود را در میان زلف‌های بلندش می‌زنیم.

هوش مصنوعی: ما از خاک در و دیوار کوی تو، با وفاداری و محبت، جارو می‌زنیم و حتی یک ذره غبار برنمی‌داریم تا هیچ نشانی از آن در چشم ما نماند.

هوش مصنوعی: اگر پای خود را مانند روح‌القدس بر چشمان خود قرار دهیم، آتشی از سوز دل در قلب انسان ایجاد کنیم.

هوش مصنوعی: با بی‌نیازی و عدم وابستگی، دارایی‌ها و هستی‌امان را در دامن یک هدف بزرگ و والا قرار می‌دهیم. در این مسیر، به دنبال فردی با اراده و همت بلند می‌گردیم که بتواند ما را به تحقق این اهداف یاری دهد.

هوش مصنوعی: شیخ ربانی، بهاء الحق والدین، شخصی است که ما هر لحظه به نشانه احترام و عشق، بر خاک درگاهش بوسه می‌زنیم؛ همانند فرشتگان.