هوش مصنوعی: دیشب به یاد من فریاد زدم و حالا همان یاد، حال مرا خراب کرده و به پرسشی در ذهنم بدل شده است.

هوش مصنوعی: من نیز از روی سبکبالی و خوشحالی، نفسی عمیق از نسیم ملایم گرفتم.

هوش مصنوعی: با دل و احساس خود، رمز و رازی را به او گفتم و پیامی به او دادم.

هوش مصنوعی: من گفتم: هرچند تو هم بیمار هستی، اما خبری از بهبودی من بده.

هوش مصنوعی: لطفاً یک نفس از هوای پاک و معجزه‌آسا که یادآور دم مسیح است، به من ببخش، زیرا به راستی که در حالتی نامناسب و ناخوشایند به سر می‌برم.

هوش مصنوعی: بر سرم سنگی از هر طرف می‌افتد، چه باکی! مگر من از سنگینی آن بی‌خبرم؟

هوش مصنوعی: چرا باید مثل یک غنچه در بند باشم، در حالی که مانند زنبق آزاد و رها هستم؟

هوش مصنوعی: نسیم لطیفی در گوشم گفت: من خودم آگاه شدم که در کدام مسیر قرار گرفته‌ام.

هوش مصنوعی: می‌گویم به کدام سرزمین بروم، وقتی که بر سر خودم نمی‌توانم قدمی بگذارم؟

هوش مصنوعی: چه زمانی می‌توانم در میان همه ی مردم جای خاصی پیدا کنم؟ من فقط یک گوشه از این جمعیت هستم.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد لحظه‌ای که از درِ استاد عبور کردم، تو آنجا هستی و در حال خدمت به او هستی.

هوش مصنوعی: کیست که مرا به بالاترین مقام بهشت برساند؟ و چه کسی در مسیر هدایت و راهنمایی‌ام قرار می‌دهد؟

هوش مصنوعی: به باد گفتم: ای باد خنکی که من از درد و مشکل خود به تو پناه آورده‌ام.

هوش مصنوعی: بی‌حرکتی تو باعث شد تا من پیک امید را به آن مقام بفرستم.

هوش مصنوعی: من عزم خود را جزم کرده‌ام که از روی لطف و محبت، یادم را به عیادت بیاورد.

هوش مصنوعی: ای کسی که روح و جان را زنده می‌کنی، بیا تا از نفس تو به من حیات دوباره‌ای برسد.

هوش مصنوعی: نسیم دمی که از تو می‌وزد، به خلق کمک می‌کند تا زمانی که انسان‌ها تنفس می‌کنند و زنده‌اند.