امامی هروی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>آن ماه که پرورده ی مهر اویم</p></div>
<div class="m2"><p>دی گفت غزل مگو که من می گویم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گفتم چو حدیث زلف و خال تو رود</p></div>
<div class="m2"><p>دانی که بگفتن غزل نیکویم</p></div></div>

فانوس خیال » تصویر 11418 - امامی هروی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۷

شمارهٔ ۱۸

آن ماه که پرورده ی مهر اویم
دی گفت غزل مگو که من می گویم
گفتم چو حدیث زلف و خال تو رود
دانی که بگفتن غزل نیکویم

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر عشق عمیق شاعر به معشوقش است. شاعر به معشوق می‌گوید که وقتی او درباره‌ی زیبایی‌های او صحبت می‌کند، در واقع این عشق و زیبایی است که او را به سخن وادار می‌کند. به نظر می‌رسد که شاعر در تلاش است تا احساسات خود را به زیباترین شکل بیان کند.

شمارهٔ ۱۶

شمارهٔ ۱۷

هوش مصنوعی: ماه زیبایی که تحت تاثیر محبت او هستم، دیروز گفت: غزل نخوان، چون من خودم این را می‌گویم.

آن ماه که پرورده ی مهر اویم

دی گفت غزل مگو که من می گویم

هوش مصنوعی: وقتی درباره زلف و خال تو صحبت کردم، می‌دانی که در گفتن غزل‌های زیبا چقدر تبحر دارم.

گفتم چو حدیث زلف و خال تو رود

دانی که بگفتن غزل نیکویم

شمارهٔ ۱۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده