امامی هروی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای برده خیال تو مرا خواب ز چشم</p></div>
<div class="m2"><p>هجران توام گشوده سیلاب ز چشم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>در فرقت تو یکنفسم خالی نیست</p></div>
<div class="m2"><p>خاک از سر و آتش از دل و آب ز چشم</p></div></div>

شمارهٔ ۱۷

ای برده خیال تو مرا خواب ز چشم
هجران توام گشوده سیلاب ز چشم
در فرقت تو یکنفسم خالی نیست
خاک از سر و آتش از دل و آب ز چشم

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از عواطف عمیق خود نسبت به معشوقش صحبت می‌کند. او می‌گوید که فکر و خیال معشوقش چشمانش را خسته کرده و در غیاب او، احساس می‌کند که در درونش آتش سوزان و اشک‌هایش چون سیلاب جاری است. او به وضوح می‌بیند که در جدایی از معشوق، تنها نیست و احساساتش به شدت تحت تأثیر این دوری قرار گرفته است.

شمارهٔ ۱۵

شمارهٔ ۱۶

هوش مصنوعی: ای خیال تو، مرا بیدار کرده‌ای و خوابم را از جدایی تو باز کرده‌ای؛ چشمانم در این آتش اشک می‌سوزد و مانند سیلابی جاری شده‌اند.

ای برده خیال تو مرا خواب ز چشم

هجران توام گشوده سیلاب ز چشم

هوش مصنوعی: در جدایی تو، من احساس تنهایی نمی‌کنم. خاک بر سرم نیست، آتش در دلم نیست و اشک از چشمم نمی‌ریزد.

در فرقت تو یکنفسم خالی نیست

خاک از سر و آتش از دل و آب ز چشم

شمارهٔ ۱۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده