امامی هروی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۱۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای زلف و رخت چو ظلمت و نور بهم</p></div>
<div class="m2"><p>یا همچو، صبا و شب دیجور بهم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ماننده آفتاب و حربا شب و روز</p></div>
<div class="m2"><p>تا کی نگریم هر دو از دور بهم</p></div></div>

شمارهٔ ۱۵

ای زلف و رخت چو ظلمت و نور بهم
یا همچو صبا و شب دیجور بهم
ماننده آفتاب و حربا شب و روز
تا کی نگریم هر دو از دور بهم

هوش مصنوعی: شاعر در این بیت به زیبایی و تضاد زلف و چهره محبوبش اشاره می‌کند و آنها را به ظلمت و نور تشبیه می‌کند. همچنین به مقایسه میان صبح و شب، و آفتاب و سایه می‌پردازد. در نهایت، او از دل‌تنگی و دوری این دو می‌گوید و از اینکه همچنان به دور از یکدیگر نگاه می‌کنند، ابراز ناامیدی می‌کند.

شمارهٔ ۱۳

شمارهٔ ۱۴

هوش مصنوعی: تو به زلف و چهره‌ات مانند تاریکی و روشنی هستی، یا همچون نسیم و شب تار.

ای زلف و رخت چو ظلمت و نور بهم

یا همچو، صبا و شب دیجور بهم

هوش مصنوعی: ما مانند خورشید و ماه هستیم که روز و شب را می‌گذرانیم، تا چه زمانی باید از دور همدیگر را تماشا کنیم؟

ماننده آفتاب و حربا شب و روز

تا کی نگریم هر دو از دور بهم

شمارهٔ ۱۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده