هوش مصنوعی: شخصی به من گفت که از سرزمین و مکان آشنا جدا شوم، اما بادی که صبح به امید فردا وزیدن می‌گیرد، برای من شبی تار و سیاه به نظر می‌آید.

هوش مصنوعی: دل من به خاطر اینکه مهر تو را پذیرا نیست، آشفته شده است. زلف تو که از آن عقل من پراکنده شده، حالا به شدت بر من تأثیر می‌گذارد.

هوش مصنوعی: اگرچه جانم از آن دو نرگس زیبا جدا شده، اما هنوز تحت تأثیر شراب سحرآمیز و حالت خماری آن‌ها هستم.

هوش مصنوعی: دو زلف پریشان و چشمان فریبنده‌ی یار، دل مرا با غم و اندوه پر کرده و اکنون من خسته و بی‌قرار هستم.

هوش مصنوعی: با من بماند آن دو دلبند، هر کدام زیبایی خاص خود را دارند و به خاطر همین زیبایی‌ها، من را فریب داده و آرامشم را گرفته‌اند.

هوش مصنوعی: زیبایی آن لب سرخ و تصور آن خط سبز مانند آتشی است که در دل وجود دارد و باعث صبوری می‌شود، اما در عین حال، مانند خاری در چشم، وقار و آرامش را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

هوش مصنوعی: گاهی محبت و عشق باعث می‌شود که در دل غم و اندوهی عمیق فرو بروم و گاهی نیز بدون حضور یار، به شدت دلتنگ و احساس اسیری می‌کنم.

هوش مصنوعی: ای معشوق، وقتی که زیبایی‌ات نظر مرا از من گرفت، تو با دست و چهره‌ات مانند نقشی زیبا، خون دل مرا بر زمین می‌ریزی.