هوش مصنوعی: ای باد صبحگاهی، اگر از وزش زلف معشوق آگاه هستی، چرا بی‌خبر از حال و هوای دل ما هستی؟

هوش مصنوعی: اگر به سراغ او بروی و در مسیرش قدم برداری، چقدر راه را طی می‌کنی و چه مدت در آسمان به او فکر می‌کنی.

هوش مصنوعی: زلف او مانند سایه‌ای است که بر روی چشمان تو افتاده است؛ اگر این را نمی‌بینی، پس چه نور روشنایی هستی!

هوش مصنوعی: پر تو گوهر زیبایت نور و روشنی از وصال معشوق است، اگر نمی‌دانی، چه خوش می‌دانی که نظر و دانش داری.

هوش مصنوعی: انسانی که بدون دانش و آگاهی حرکت می‌کند، مثل کسی است که دانش دارد اما بدون عمل و تجربه به جلو نمی‌رفت. این دو مسیر نیازمند یکدیگرند و تنها تلاش کردن بدون اینکه به علم و آگاهی توجه کنیم کافی نیست. در واقع، باید تلاش و علم را با هم ترکیب کنیم تا به نتایج مطلوب برسیم.

هوش مصنوعی: شمع و تاریکی وجود دارند، اما در جستجوی روشنایی، فرد بینا می‌تواند به راهی روشن برود. چاه و تیغ نیز نماد خطر و چالش هستند. انسانی که ناآگاه است و بی‌پروا عمل می‌کند، به راحتی می‌تواند به خطرات دچار شود و به سختی از آنها رهایی یابد.

هوش مصنوعی: ای امامی که مانند آفتاب در تاریكی شب می درخشی، در کلامی که به زیبایی به تو نسبت می‌دهد.