هوش مصنوعی: نه می‌توانم از دیار و وطنم دل بکنم و نه می‌توانم به راحتی جای دیگری را انتخاب کنم.

هوش مصنوعی: نه آنقدر تاب و تحمل دارم که به بوی امید نگاه کنم، و نه روزی که به شب وصال فکر کنم و آن را بشمارم.

هوش مصنوعی: پاداش من این است که قلبم را کنار چشمانم گذاشته‌ام، چون تصمیم به رفتن در آن راه بی‌پایان را دارم.

هوش مصنوعی: از طریق چشمانم، هر چیزی که ارزشمند باشد را جمع‌آوری کرده و در دامن می‌ریزم و سپس بر راه عشق نثار می‌کنم.

هوش مصنوعی: هر چه بگویم و از کار خود نتوانم چاره‌ای پیدا کنم، باید به همین سخنی که گفتم بسنده کنم.