هوش مصنوعی: من به بند جان تو گرفتار شده‌ام، موهای مشکی و زیبا تو آرامش را از من گرفته و گلی که همیشه بی‌قرار است، دل من را به هم ریخته.

هوش مصنوعی: می‌گوید که برای رسیدن به شگفتی‌ها و دریافتی تازه، عرقی از شراب قرمز و پررنگ از چشم من، مانند نرگس خواب‌آلود تو، می‌ریزد.

هوش مصنوعی: عشق و زیبایی معشوق بر دل من اثر گذاشته است و چهره‌ام بی‌نوا و بی‌زیبایی است، چرا که در چشم‌های من تنها درد و رنج موج می‌زند.

هوش مصنوعی: بدبختی‌های من به خاطر زیبایی توست. اگر تو به من ظلم کنی، درد و رنج روزگار تو هم بر من خواهد بود.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر از درد و غم شدیدی سخن می‌گوید که در درونش حس می‌کند. او با استفاده از تصویر خون بر پرده چشمش نشان می‌دهد که این غم به‌حدی عمیق و شدید است که هر نفسش را به سواحل بی‌انتها می‌کشاند و او را در کناری از معشوق غمش می‌کند. در کل، این ابیات حاکی از عواطف عمیق و شکست قلبی شاعر است.

هوش مصنوعی: هرچند که امام معصوم وجود ندارد، اما بازم جای او را می‌توان شناخت و به یاد او اشک ریخت، و این اشک‌ها بر توفیق و رحمت تو خواهد گردید.