هوش مصنوعی: ترک دلبر من، آتشین و لطیف همچون پرنیان، بر سطح آب می‌درخشد. او همچون سایبانی از سنبل روی آفتاب را می‌پوشاند.

هوش مصنوعی: گل سنبل او مایه ی محبت است و محبت او پناهی برای سنبل. آب او در عین حال که مثل آتش سوزان است، آتش او نیز مانند آب طراوت و زندگی می‌بخشد.

هوش مصنوعی: در دل و چشمانم، به خاطر تصویر آب و آتش ناشی از او، آتشی شعله‌ور است که صبر مرا می‌سوزاند و خوابم را به آبی تیره بدل کرده است.

هوش مصنوعی: چهره روشن و گرم او مانند شعله آتش است و گل‌های پیچیده‌اش همانند سنبل‌ها زیبا و دلربا هستند. زیبایی او به حدی است که من هم گرفتار آن شده‌ام، مانند شعله‌ای که در آتش می‌رقصید.

هوش مصنوعی: سنبل او مانند ثعبان به نظر می‌رسد و آبش به مانند لاله زاری پر از گل‌های لاله است. گویا خورشید به آن آبی تابیده و ثعبانش به شکل ابر درآمده است.

هوش مصنوعی: به جزعی و لعل او ایرادی نیست، چرا که می‌گویم در سایه سحر و بر اساس قوانین لطیف انتخاب شده است.

هوش مصنوعی: این بیت به بیان احساسی عمیق از عشق و دلبستگی می‌پردازد. در اینجا فرد به توصیف لعل (گوهری قرمز و قیمتی) می‌پردازد که نشان‌دهنده زیبایی و جذابیت محبوبش است، و او احساس می‌کند که این زیبایی روحش را تسخیر کرده و چشمانش از تماشای آن پر از اشک و غم است. این اشک و غم نشان‌دهنده‌ی عشق و دلتنگی است که در سینه‌اش وجود دارد و او را به حالتی خراب و آشفته دچار کرده است.

هوش مصنوعی: جز خیال درد و غم ناشی از مستی و رنگ سرخ و خیره‌کنندۀ آن، چیزی از آسمان و دنیا ندیدم، هر چقدر هم که بر سرعت و شتاب زندگی افزوده شود.

هوش مصنوعی: در زیر سایه‌ای از هلالی مشکی، نرگسی که وفادار نیست به پیمان‌ها، غنچه‌ای را می‌بینیم که شیرینی و زیبایی خود را به نمایش گذاشته و به درخت خوشبوی این محیط زینت می‌بخشد.

هوش مصنوعی: ای کسی که از غنچه نرگست هم شاداب و سرمست هستی، و هم در گرمی و زیبایی مانند لاله و سنبل پر از چین و تاب.

هوش مصنوعی: گل سنبل تو مانند خورشید است و گل نرگس تو سحرآفرین. غنچه‌ات به مانند یاقوت و بدنت مانند عطر خوشبوی عنبر است.

هوش مصنوعی: از زمانی که زلف‌های تو شب را به یاد می‌آورم، تا روزی که چهره‌ات را دیدم، هر شب به اندازه روزی که در آن بودم، در حجاب و پرده باقی ماند.

هوش مصنوعی: محل کار و زندگی ما پر از خوشی و زیبایی‌های تو است، و زیبایی چهره‌ات در هر لحظه همچون ماهی در آسمان می‌درخشد.

هوش مصنوعی: ماه مدام، در هر زمان، از زیبایی چهره‌ات منو به هیجان میاره، همچنان که عشق در دل خورشید باعث دلهره و اضطراب می‌شود.

هوش مصنوعی: آصف، که به عنوان یک شخصیت برجسته و صاحب قدرت بزرگ شناخته می‌شود، پیشوای مردم و کشور است و به حمایت از افراد مهم و برجسته مانند شیخ و جوانان می‌پردازد.

هوش مصنوعی: آسمان به فخر الملک شمس الدین افتخار کرده است و این نشان می‌دهد که مقام او از آسمان نیز بالاتر است و آسمان در برابر عظمت او دارای ارزشی نیست.

هوش مصنوعی: هر کس که دارای قدرت و علم است، اگر در زمان لازم دستوری صادر کند، می‌تواند مانع از اجرایی شدن آن دستور شود.

هوش مصنوعی: توان و قدرت شمشیر او به قدری است که تیر آسمان را در کمان خود سحر می‌کند و لباس توقیع او باعث می‌شود که این دنیا دچار تغییر و تحول شود.

هوش مصنوعی: کسی که رنگ سرخی و درخشانی مانند یاقوت به چهره‌اش می‌دهد، می‌تواند خورشید را در آسمان تحت تأثیر قرار دهد و به آن زیبایی خاصی ببخشد.

هوش مصنوعی: در بدخشان، جایی که لعل وجود دارد، خونابه‌ای به وجود می‌آید که می‌تواند همچون آتش در چشمه‌ای به نام ذهاب باشد.

هوش مصنوعی: کسی که در گردونه بلندی‌ها به گردش درآید، مانند قلمی است که می‌تواند سرنوشت افرادی را که در حالت سختی قرار دارند، تغییر دهد.

هوش مصنوعی: این بیت به تصویر کشیدن یک عنکبوت است که با دقت و مهارت، گوهری گران‌بها شبیه به شمشیر از مرجان را می‌سازد. اگر او این کار را نمی‌کرد، ممکن بود شیاطینی که بدخواه ملت‌ها هستند، به آن‌ها آسیب برسانند. به نوعی فخر و عظمت آفرینش و هنر در برابر تهدیدات بدخواهانه به تصویر درآمده است.

هوش مصنوعی: وقتی که آن مصری لب به بیان گشود و سلطنت را تهدید کرد، شمشیر هندی را در زبانش به شدت نگه داشت.

هوش مصنوعی: در زمان‌هایی که روشنایی به وجود می‌آید، احساس شرم و خجالت می‌تواند موجب شود که حتی سلاح‌ها نیز به حالت انفعال درآیند. این به این معناست که مواقعی وجود دارد که احساسات و ادب انسان می‌تواند قدرت و خشونت را تحت تأثیر قرار دهد.

هوش مصنوعی: شبنم به عنوان نماد رحمت و لطف، به درختان سرزمین کمک می‌کند تا رشد کرده و شکوفا شوند، در حالی که این رونق و شکوه، سلطنت و مقام را به ارمغان می‌آورد.

هوش مصنوعی: ای مثل عقد و زنجیری که درخشش گوهر شمشیر پادشاه را دارد، بدون هیچ گونه نادرستی یا عیبی، گوهر ذات و شخصیت تو همچون دواتی است که تو صاحب قلم و قدرت بر افکار و آثار خود هستی.

هوش مصنوعی: وقتی معجزه‌ی تو نمایان شد، دروازه‌ی پیروزی باز شد و باعث روشن شدن چشمان دولت گردید.

هوش مصنوعی: شما نماینده قدرت و سروری، و در دنیا هیچکس دیگر شایسته این مقام نیست.

هوش مصنوعی: تا قیامت، ستاره‌ای که بی‌حرمتی کرد، به مانند حوادث آسمان بر درگاه تو قرار می‌گیرد.

هوش مصنوعی: نور مهر و محبت خاک تو را در زمان سختی و مشکلات فراموش می‌کند و در شب‌های شوم، فکر و تدبیر دشمن تو به سرعت در حال پیشرفت است.

هوش مصنوعی: اگر بوسه‌ای بر زمین زدی، هوای عشق تو به آتش می‌افتد. اگر خودت ستاره‌ای باشی و لبانت بر لب جام شراب بگذارید، این احساس آتشین بیشتر می‌شود.

هوش مصنوعی: زمانی که عدالت ایام برقرار نبود، طبیعت نیز دوام نمی‌آورد. روزی که استعدادها و خواص مختلف به هم پیوند می‌خورند، روزی است که توازن و هماهنگی برقرار می‌شود.

هوش مصنوعی: تا زمانی که باران الطاف و مهربانی تو بر مرز وجود نبارد، آسمان خود را در زیبایی و جلوه‌گری نشان نخواهد داد.

هوش مصنوعی: زمانی که امواج دریا در ذهن انسان به خروشان در می‌آیند، تنها در ساحل درک و فهم تو می‌توانی آرامش پیدا کنی و از آنجا بر وضعیت خود نظارت کنی.

هوش مصنوعی: زائران خانه کعبه، وقتی دور آن می‌چرخند و مشغول طواف هستند، آرزوهایشان به سمت توصیف و مدح تو سوق پیدا می‌کند و این دعاهایشان به اجابت نزدیک‌تر می‌شود.

هوش مصنوعی: چشم امید و آرزوی من به توست، حتی خاک پای تو برای من ارزش و خوش شانسی دارد. اگر کسی به جای چشم، خاک پای تو را در چشم خود داشته باشد، این کار به او پاداش می‌دهد.

هوش مصنوعی: دوست عزیز، در دنیای حقیقت و معانی، می‌خواهم با واژه‌های دلنشین خود، تو را ستایش کنم تا با خوش‌شانسی تو، این شعر به ستایش و تعریف تو تبدیل شود.

هوش مصنوعی: عقل به من گفت: ای بی‌خبر، وقتی که عطر او مانند عنبر است، خاک این زمین را به حالتی شگفت و محترم در می‌آورد.

هوش مصنوعی: در عمق دندان‌های مار، از زهر آن، دارویی به وجود می‌آید که به واسطه شنیدن کلام شیرین و روح‌افزای آن بزرگوار، خاصیت پیدا می‌کند.

هوش مصنوعی: آیا به این موضوع فکر کرده‌ای که در کنار آب حیات، نام بد و بی‌آبی چه پیامی را به تصویر می‌کشد؟

هوش مصنوعی: ای خداوند، جز این موضوع هیچ چیز دیگری سبب محرومیت من بیچاره از این فرد والا نبود.

هوش مصنوعی: تا زمانی که سرنوشت به سراغ جهان نیاید و خیمه زندگی را باز نکند، هنوز وقت حسابرسی و جوابگویی فرا نرسیده است.

هوش مصنوعی: خیمه عمر تو بر سرزمین خوشبختی برپا باشد، به شرطی که پایه‌هایش محکم و حمایت‌کننده از حرکت زمان باشد.

هوش مصنوعی: در دنیای پادشاهی، صدای شمشیر تو به اندازه‌ای باارزش و گرانبهاست که سبب شرم و خجالت شمشیر خودت می‌شود. زمانی که ناچار کیش کنی و به درمان بادل بروی.

هوش مصنوعی: در فضای ملک و حکومت تو، تاج و نگین به آرامی و در امان است، اما در برابر دشمن، قدرت تو همانند یک شمشیر و دانش تو همچون کتابی است که از آن بهره می‌گیری.

هوش مصنوعی: دست حکمت همیشه در حال بهره‌وری از هفت ستاره است و قدرت همیشه بر خلاف گردون حرکت می‌کند.

هوش مصنوعی: دشمن تو با دل پر از غصه به شدت دچار مشکل شده و از شدت درد و رنج مانند مگس در حال پرواز و سرگردانی است.