هوش مصنوعی: دیشب مانند خورشید که از شرق برمی‌خیزد و باد که از سرزمین ختن می‌آید، آن دل سنگین و باوقار در بین ما بود.

هوش مصنوعی: صبحگاهی در دانه‌های بادام زیبایی و شگفتی وجود دارد، آبی که به زندگی می‌بخشد در لب‌ها و روح در دهان می‌جوشد.

هوش مصنوعی: لؤلؤ و مرجان و جزع، آنهایی هستند که در دستان غلام پرتو عیوق قرار دارند. این جمله به زیبایی و ارزشمندی آن چیزها اشاره دارد و نشان‌دهنده‌ی شکوه و زیبایی اشیاء قیمتی است.

هوش مصنوعی: در باغ زیبایی، نمادهای عشق و زیبایی مثل سنبل، سیب و گل وجود دارند، در حالی که در سمت دیگر، داستان یوسف و چاه و رسن روایت می‌شود که نشان‌دهنده غم و ناکامی است.

هوش مصنوعی: دام مشکی او مانند کمند است و آفتاب نیمی از سیب‌های نقره‌ای او، پناهگاهی برای گل‌های نسترن فراهم می‌آورد.

هوش مصنوعی: چهره‌ای که از عشقش به صورتش می‌تابد، روح را از دغدغه‌های جسم آزاد کرده است.

هوش مصنوعی: شخصی به درون قصر سلطنتی وارد شد و با حالتی شاداب و سرمست گفت که خوشبختی و شانسش بیدار شده و او را به این وضعیت رسانده است.

هوش مصنوعی: عطر مشکش باعث ترس ناگهان نرم باد شده و نرگس مست از وجودش از چمن فراری است.

هوش مصنوعی: زلف و موهای او دیوانه‌کننده است و چهره‌اش غمگین و دل‌شکسته. لب‌هایش مانند یاقوت جذاب و فریبنده است، اما او به راحتی به عهد خود پایبند نیست و وفادار نمی‌ماند.

هوش مصنوعی: زلف او مثل پارچه نرم و لطیف در دنیای زیبا و دلنشین است و جای خالیش در باغی پر از گل، به نوعی وطن خودش را ساخته است.

هوش مصنوعی: درد و رنج او به مانند سحری است که زوالش ممکن نیست و زیبایی او همچون دریاچه ای است که در بهشت به چشم می خورد.

هوش مصنوعی: وقتی به بهشت وارد شدم، روح دل‌شکسته‌ام به محلی برای اندوه تبدیل شد.

هوش مصنوعی: تا زمانی که لب‌های شیرین او به من توجه کرد، دلم شاد و گشاده شد و رنگ و طعم خوشی را مانند طوطی‌ای که شکر می‌خورد احساس کردم.

هوش مصنوعی: از این غزل، رنگ و بویی تازه بر آب می‌نشیند و تصویر یاقوتش به خاطر جان من نمایان می‌شود.

هوش مصنوعی: ای کسانی که به خاطر عشق و محبت من، جانم را در خطر قرار می‌دهید، به دردها و رنج‌های من اشاره نکنید و از درمان و بهبود دردی که دارم، سخن نرانید.

هوش مصنوعی: ای روح تو از شهد لب لعل من سیراب شده است، یا یاد او را زنده کن و یا اینکه جان خود را فدای او نکن.

هوش مصنوعی: در پیچ و تاب زلف من چه ناز و کرشمه‌ای داری، خود را در این حال رها کن و به آتش عشق بسپار.

هوش مصنوعی: به خاطر غم و اندوهم کنارم نیا، زیرا هر صبح که بیدار می‌شوم، دلم به شدت جریحه‌دار است مانند گلی که در پیراهنم آسیب دیده است.

هوش مصنوعی: راز و سرّ نرگس‌های مستی‌ام را در دل نگه‌دار، گرچه این راز با تیغ فریبنده‌ای پنهان شده است و ممکن است به دردسر بیفتد.

هوش مصنوعی: بدون هیچ توقع و درخواستی، بیان کردم که هر لحظه از عشق و علاقه، معنی عمیق‌تری از زندگی بر زبانم جاری می‌شود.

هوش مصنوعی: وقتی که به یاد زلف‌ها و تشبیه رخسارم می‌افتم، دردی در دلم احساس می‌کنم که سبزی دمنوش را به یاد می‌آورد.

هوش مصنوعی: بر روی کعبه، در دل من، روی خود را بیاور و دست جان را به حلقه مویم نزن.

هوش مصنوعی: اگر غزل می‌گویی، بهتر است به گونه‌ای زیبا و دلنشین بگویی که روح انسان را تازه کند و مورد پسند همگان واقع شود.