هوش مصنوعی: موهای معشوقه‌ام چون رشته‌ای از عطر العنبر، بر روی پیشانی‌اش به زیبایی قرار گرفته و جلوه‌ای شگفت‌انگیز به آن بخشیده است. وجود او با زلف‌های مشکی‌اش، فضایی دل‌نشین و جذاب ایجاد کرده که همه جا را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

هوش مصنوعی: دوستی ما مانند آتش است که شعله‌ور می‌شود و درختان نارون را به رقص درمی‌آورد. عشق ما همچون گل‌های نسترن در بین خارها می‌شکفد و زیبایی را به ارمغان می‌آورد.

هوش مصنوعی: نرگس در باغ زیبایی، به قدری سیراب و پرورش یافته است که از تمایل به کفر نیز می‌تواند گل‌های معبد بسازد و به جمع‌آوری سنبل مشغول شود.

هوش مصنوعی: گل او را بر روی بستر خوشبو و دلنشینی می‌گذارند و سنبل او را در کنار برگ‌های خوش香 سمن قرار می‌دهند تا آرامش و زیبایی بیشتری به آن افزوده شود.

هوش مصنوعی: لاله به زیبایی خود در کنار عطر عنبر خود را می‌نمایاند و سنبل، که با آب سیراب شده، خود را با زیبایی گل نسرین زینت می‌بخشد.

هوش مصنوعی: وقتی عقل و چشم به زیبایی و جذابیت او می‌نگرند، نفس آدمی را مسحور می‌کند و به یاد فرهاد می‌افتیم، در حالی که او در دل شیرینی و لطافت خاصی دارد.

هوش مصنوعی: عشق او به قدری قدرتمند است که عقل را به چالش می‌کشد و حالتی خاص به او می‌دهد. همچنین زیبایی او به روح آرامش و تسکین می‌بخشد و حالتی دلنشین ایجاد می‌کند.

هوش مصنوعی: اوج آسمان به وسیله اختیار و نیروی خواجه خسرو، نظم و ترتیب مملکت را برقرار می‌کند و به استحکام دین کمک می‌کند.

هوش مصنوعی: صدر فخرالدین عربشاه، کسی است که از آغاز وجودش، قلم نوشتن را با تدبیر و مهارت به دیگران آموزش داده است.

هوش مصنوعی: کسی که تصویر ارزشمند و شکوه شمشیرش به اندازه‌ای است که سرنوشت را به راحتی در زمین و آسمان رقم می‌زند.

هوش مصنوعی: چرخش میکده باعث می‌شود دامن پر از مرجان، رنگین و زیبا شود و خاکی که مرجان دارد، چهره‌ای مانند پروین (محمود) پیدا کند.

هوش مصنوعی: اگر شمشیرش بخواهد انتقام بگیرد، پرنده‌ی کوچک را در چشم شاهین خواهد انداخت.

هوش مصنوعی: پادشاه آسمان آبی، به آسانی به میدان می‌آید تا در کنار او، پرچمداری شجاع و دلیر نمایان شود.

هوش مصنوعی: به خاطر اینکه گرد و غبار پای او با محبت در بهشت، به دست رضوان، همچون گردی در چشم حوریان زیبایی می‌شود.

هوش مصنوعی: اگر نامش به یاد بیاید از سرزمین هندوستان، مانند درخت آبنوس و عاج، که از آن سرزمین می‌روید و زیبایی خاصی دارد.

هوش مصنوعی: این شعر بیان می‌کند که اگر چیزی مانند او (انسانی خاص یا ویژگی‌ای منحصر به فرد) به وجود نیاید، پس از مدتی توانایی‌های طبیعی را از دست خواهد داد و به شکل خام و ناتوانی در خواهد آمد. به نوعی، دنیا بدون وجود چنین فردی به نقصی دچار می‌شود.

هوش مصنوعی: ای بزرگوار، تو چنان موجی از لطف و بخشش هستی که می‌توانی اندیشه‌های فقیرانه و ناامید را آرامش بخشی.

هوش مصنوعی: در این زمانه‌ی خوب و خوشی که امیدوار هستیم همیشه بر ما بماند، روزهای سخت و سرد دی ماه را به برکت نعمت‌های بهاری تبدیل می‌کند.

هوش مصنوعی: من از روی طبیعت خود می‌خواهم زبان به بیان بگشایم و با کمک سحر و جادوی زندگی بخش، شاید اگر جهان بر من نفرین کند، به حال من بهتری بخورد.

هوش مصنوعی: یک نفر از من شعری شنید و با تعجب برگشت و گفت: هیچ‌کس نمی‌تواند این حرف را در کلامش به‌خوبی بیان کند.

هوش مصنوعی: من در دنیای فریب و توهمات به سر می‌برم و مانند شاعری هستم که وقتی به بالاترین هدف‌ها فکر می‌کند، می‌تواند به نظم و ترتیب بیندیشد.

هوش مصنوعی: نمی‌خواهم به این معنا نیازمند باشم، زیرا در نوشتن شعر و نثر، ذهن من خود به خود ادعای‌های بیشتری را مطرح می‌کند.

هوش مصنوعی: ای سرور و بزرگوار، تو خود می‌دانی که من در دنیای شعر و سخن هنری دارم که می‌تواند مانند قسطنطین بر بام افراشته شود.

هوش مصنوعی: اگر آستین سخن را به روی پیشینیان بزنم، نام و آوازه همه را در خاک گوهر چین ثبت خواهد کرد.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که خداوند جهان را از آتش خلق کرده و سپس از خاک، موجودات را به وجود آورده است. در واقع، این اشاره‌ای به آغاز خلقت و مراحل آن دارد و نشان می‌دهد که چگونه از عناصر اولیه، زندگی و موجودات شکل گرفته‌اند.

هوش مصنوعی: با آغاز زندگی خوب و خوش، امیدوارم حسود تو به طوری محدود شود که هیچ‌گاه نتواند به افکار تو آسیب بزند و هرگز تو را در معرض مشکلات قرار ندهد.

هوش مصنوعی: چشم دوستانت به دیدار تو روشن باد و امیدوارم که عمرشان طولانی باشد تا بتوانند خوبی‌ها را ارج نهند و ستایش کنند.

هوش مصنوعی: من دعای خود را به پایان رساندم، زیرا دعای ستایش تو به خودی خود درخواست کمک و اجابت را به همراه دارد.