هوش مصنوعی: بستگان دلی را که در کنار هم بودند، در تاریکی شب از هم جدا شدند و به سرعت دور شدند.

هوش مصنوعی: سپاه صدای او را شنید و به سوی چادرش راهی شدند.

هوش مصنوعی: وقتی عامر از این قضیه آگاه شد، از شدت خشم و ناراحتی، جانش به شدت دچار سردرگمی و پریشانی شد.

هوش مصنوعی: هوا در شرف صبح بود که فردی به روزبان گفت: از این بدن رهایی یابید و به پرواز درآید.

هوش مصنوعی: تو آن بداندیش را رها کردی و با شمشیر، سر خود را به او دادی.

هوش مصنوعی: چه کرده‌ای که به راحتی از آن اژدهای خطرناک رهایی یافته‌ای؟

هوش مصنوعی: بگو که حقیقت را بگو، اگر زندگی برایت اهمیت دارد؛ وگرنه تنها به خون خود می‌رسی و در سختی‌ها قرار خواهی گرفت.

هوش مصنوعی: حاجب به او گفت که ای موفق، تو خوب می‌دانی که من دشمن بوتراب هستم.

هوش مصنوعی: من از دوستان او بیزار هستم، اگرچه این گاه به ناز و نیاز منجر می‌شود.

هوش مصنوعی: ما این میخ‌ها را مانند شاخ‌های درخت محکم کردیم و به آن‌ها دست و پا بسته‌ایم.

هوش مصنوعی: در این بیت، به سختی و فشارهایی که بر انسان تحمیل می‌شود اشاره شده است. گویا فردی در نیمه شب از شدت فریاد و ناراحتی‌اش زبانش بند آمده و نمی‌تواند صحبت کند. این تصویر نشان‌دهنده‌ی عمق غم و اضطراب است که حتی به مرحله‌ای می‌رسد که انسان از بیان احساساتش ناتوان می‌شود.

هوش مصنوعی: به گونه‌ای به اینجا آمدی که صدای آنها را به گونه‌ای ملایم به گوش من رساندی که پاسبانان نتوانستند فریاد آنها را بشنوند.

هوش مصنوعی: برای لحظه‌ای غرق خواب شدم، اما وقتی که بیدار شدم، چنین چهره‌ی زرد و رنگ پریده‌ای داشتم.

هوش مصنوعی: اگر از خشم تو به شدت آسیب ببینم، من این را می‌دانم که این کار را می‌توانم پیش‌بینی کنم.

هوش مصنوعی: شاید در دل آنها راز پنهانی وجود داشت که اجازه ندادند تو به صورت جذاب و فریبنده وارد زندگی‌شان شوی.

هوش مصنوعی: اگر با شمشیر از آنها بگذری، می‌توانی خون جهان را از این درد رها کنی.

هوش مصنوعی: او می‌خواست تا شب را به شیوه‌ای فریبنده به پایان برساند و از خطر اژدها نجات یابد.

هوش مصنوعی: کسی که با فریب و نیرنگ به اهداف خود می‌رسد، سزاوار نفرین و عذاب الهی است.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس مانند ما از تو بیم ندارد، زیرا که شب و روز در کنار توست و دوستی‌اش را با تو دارد.

هوش مصنوعی: یک نفر با اندیشه خوب را انتخاب کن و ببین که این کار از سوی چه کسی انجام شده است.

هوش مصنوعی: خداوند دل بدمنش را تاریک و خالی از فکر نیک کرد و سخنانش در دلش جا گرفت.

هوش مصنوعی: به خاطر بدشانسی، آن شخص را به گونه‌ای دعوت کردند که وقتی با او صحبت شد، از میانش دو نیم شد و حرفی زده نشد.

هوش مصنوعی: پس از آن، به حاجتی کسی را مشخص کرد و خود را به سبکی به سمت هامون روانه ساخت.

هوش مصنوعی: گروهی از سربازان به دنبال آن دو نفر رفتند و به راه افتادند.

هوش مصنوعی: در آن شب تاریک و بی‌نور، سواران در دشت گسترده به صورت پراکنده و به تعداد چندی مشغول به فعالیت شدند.

هوش مصنوعی: ای پژوهشگران، ای قهرمانان گرانقدر، شجاع و پرجنب و جوش همچون اسب‌های نیرومند.

هوش مصنوعی: از میان سواران هوادار زمین به سرعت عبور کرد. ناگهان زنی با زین خویش جلوه‌گری کرد.

هوش مصنوعی: تو گفتی که از ریشه هر گیاه، مردی با نیزه‌ای که پر از کینه است، ظهور می‌کند.

هوش مصنوعی: و از آن سو، رهبری که با پای خود به سمت کوفه در حال حرکت بود، به جلو می‌رفت.

هوش مصنوعی: وقتی خورشید از پشت کوه سر برآورد، رهبر سپاه گروهی را مشاهده کرد.

هوش مصنوعی: گفت: به آن یار که به همراهش آمده، نگاه کن و ببین که چگونه سپاهی پشت و اطراف او را احاطه کرده است.

هوش مصنوعی: آماده باش برای نبرد و جنگ، مانند کسانی که شیرها را می‌شکنند و آستین خود را بالا می‌زنند.

هوش مصنوعی: او به مرد گفت: ای قهرمان نامی، از من انتظار نداشته باش که در برابر مردان نبرد کنم.

هوش مصنوعی: من این کار سخت را ساده می کنم و در جایی دنج و خلوت خود پنهان می کنم.

هوش مصنوعی: من تو را به خدا می‌سپارم، کسی که هم در سختی‌ها یاری‌دهنده است و هم دلیر و شجاع.

هوش مصنوعی: او این را گفت و با احترام خداحافظی کرد و به راهی دور و بی‌هدف رفت، مانند دود که پراکنده می‌شود.

هوش مصنوعی: سپهبد به خوبی می‌دانست که در کدام مسیر باید برود و از ترس، به سمت دیگری نگاه نکرد.

هوش مصنوعی: مردی شجاع و دلیر به راه خود ادامه می‌داد، به طوری که با اراده‌ای قوی به سمت دشت شیر می‌رفت.

هوش مصنوعی: او نه از تنهایی خود می‌ترسید و نه از آشفتگی و بی‌خودی دیگران نگران بود.

هوش مصنوعی: ناگهان آن شیر با شاخ و خشم کهن خود، در برابر چشم‌ها نمایان شد.

هوش مصنوعی: به خود گفت که بهتر است روی این درخت بروم و در آنجا استراحت کنم.

هوش مصنوعی: وقتی که آرامش پیدا کنم، به مسیر می‌آیم، زیرا بدون اسب نمی‌توانم در میدان نبرد حاضر شوم.

هوش مصنوعی: یک شخصیت بزرگ به درخت نزدیک شد و دمی به شاخه‌اش طناب پیچید.

هوش مصنوعی: در میان شاخ و برگ‌های زیاد، چیزی پنهان شده است که تو گمان می‌کنی شیر در نیستان است.

هوش مصنوعی: از آن طرف، مانند دیو که از بند رسته است، همی تاخت، عامر را به هر سو می‌برد.

هوش مصنوعی: به خاطر گرمای شدید آفتاب، بدنش مانند دوزخی شده و بسیار بی‌تاب و ناراحت شده است.

هوش مصنوعی: وقتی از دور آن سایه بزرگ و گسترده را دید، با شتابی به سمت آن رفت و خود را به آن سو کشانید.

هوش مصنوعی: او فکر می‌کرد که در کنار درخت آب وجود دارد، اما نمی‌دانست که در همان جا مرگش در انتظار اوست.

هوش مصنوعی: زمانی که سرنوشت فرا برسد، انسان ناتوان و بی‌خبر بر پایه حس خود به جلو می‌رود و به سوی مرگ می‌رود.

هوش مصنوعی: وقتی روز برای روباه می‌آید، به شب که می‌رسد، به سمت شکار شیر می‌رود.

هوش مصنوعی: وقتی به آنجا رسید، آب را ندید و از شدت تشنگی، توان و قوتش را از دست داد.

هوش مصنوعی: آن شخص از اسب پیاده شد و آن را به درختی بست و در سایه‌ی درخت استراحت کرد.

هوش مصنوعی: او زره‌اش را کنار زد و کمرش را گشود و عنان خود را به سمت دشمن گرفت.

هوش مصنوعی: چرا که باد به شدت در حال وزیدن است و گرما باعث شده که من احساس سنگینی و خستگی کنم، مانند اژدهایی که از شدت حرارت، در حال کشیدن و بیرون رفتن است.

هوش مصنوعی: زمانی که به خوشحالی و شادی دل می‌سپردی، انگار به خاک و زمین نزدیک بودی، اما اکنون با صورت خسارت و بدبختی رو به رو هستی.

هوش مصنوعی: تو به او رسیدی مانند قطره‌ای که به جان شیر خدا می‌چسبد و به او ناسزا گفتی.

هوش مصنوعی: وقتی دلیر از شنیدن سخنان زشت او آگاه شد، صبر و تحملش به اندازه‌ی بهشت افزایش یافت.

هوش مصنوعی: مثل یک پرنده شکاری که از روی درخت به پرواز درمی‌آید، به سمت کسی که بختش تیره است، می‌ره.

هوش مصنوعی: کسی به سمت او آمد و در مقابلش ایستاد، مانند این‌که چشمی منحوس و بدبین به او خیره شده است.

هوش مصنوعی: او به سرعت از جا برخاست و پرسید: "ای دوست، چرا در این شاخه نشسته‌ای مانند پرنده؟"

هوش مصنوعی: او گفت: من مانند ابراهیم (پیامبر) هستم و مانند او از آسمان به تو می‌رسم، همان‌طور که هنگام مرگ، اجل می‌آید.

هوش مصنوعی: من همان کسی هستم که شب گذشته از خالق جهان تو را خواستم، کشته شده از تیغ کین.

هوش مصنوعی: تو به سوالات من جواب دادی و در حقیقت، سنگین‌دل و بیچاره‌ام را در آن بند به دام انداختی.

هوش مصنوعی: نمی‌دانی که با خداوند بزرگ، خودپسندی و غرور تو جایی ندارد؛ بلکه باید به humildity و تواضع روی بیاوری.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به یک حالت ناامیدی و زاری اشاره می‌کند، و اینکه خود را در شرایط سختی می‌بیند. او احساس می‌کند که در نتیجه اقدامات و یا دشواری‌های ایجاد شده، جان او به شدت تحت فشار و آسیب قرار گرفته است. کلمه "زشمشیر" نمادی از خطر و تهدید است که نشان می‌دهد شرایط به قدری بحرانی است که زندگی او در معرض خطر قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: تو را به جایی دیگر می‌فرستم تا ببینی که کدام‌یک از آنجا شیر خداست.

هوش مصنوعی: او این را گفت و به سینه‌اش تکیه داد، سپس موی ناپاک او را در دستش پیچید.

هوش مصنوعی: با خنجر سرش را از بدن جدا کرد، و بر او اشک من همچون کرکس‌ها بر خاک افتاد.

هوش مصنوعی: این شخص که زیر نظر بوتراب تربیت شده، دارای دلی شجاع مانند شیر و قدرتی همچون چنگال عقاب است.

هوش مصنوعی: کسی که خدا اراده کرده باشد، از هیچ موانعی نمی‌تواند آسیب ببیند و هیچ چیزی نمی‌تواند او را به زمین بزند.

هوش مصنوعی: پس از آن، او به سوی دشت راند و سرش را به زین بسته بود و به شدت می‌نواخت.

هوش مصنوعی: اسب را به تند و تیزی راند و مانند باد به سوی کوفه رفت و به سمت مختار، فرزند نیکو وارد شد.

هوش مصنوعی: زمانی که خورشید از پشت کوهها بیرون آمد، ابراهیم یل به همراه لشکریانش را مشاهده نکرد.

هوش مصنوعی: وقتی تحقیق و بررسی نشان داد و نتیجه‌ای به دست نیامد، فهمید که این شخص به سمت دشمن حرکت کرده است.