هوش مصنوعی: او به زینب (ع) که غمگین و اندوهگین بود، فرمود: ای خواهر عزیزم که در عزا و غم به سر می‌بری.

هوش مصنوعی: آن زیبایی را که مانند گل است، از خود دور کن و به من بازگردان، همانند گلی که دلبستگی و شیرینی ننوشته‌ای در وجود این کودک دارد.

هوش مصنوعی: شش ماه از زندگی‌اش مانند ستاره‌ای درخشان بوده است.

هوش مصنوعی: می‌خواهم لحظه‌ای نازنین را ببینم و بر رویش بوسه‌ای وداع بزنم.

هوش مصنوعی: زینب با ارزش و گرانبها از محل سکونت خود خارج شد و او را به نزد پادشاه آورد.

هوش مصنوعی: او می‌گفت که ای پادشاه دین‌پرور، این فرد گرامی به مدت سه روز آب نخورده است.

هوش مصنوعی: ببر او را با خود به میدان جنگ ببر و از لشکر آبی کمک بگیر.

هوش مصنوعی: آیا جز با بخشش می‌توانند او را از تحمل این عطش رهایی بخشند؟

هوش مصنوعی: کاری کن که او را سیراب کنی، زیرا جان‌های ما از عذاب و درد او به تنگ آمده است.

هوش مصنوعی: شاه آن نوجوان زیبا را گرفت، همان‌طور که جان عزیزش را می‌گیرد.

هوش مصنوعی: ببوسید گلدسته ی خود را که از آن، آرامش دل شکسته‌اش را پیدا کرده بود.

هوش مصنوعی: در اینجا اشاره شده که ارزش و مقام اصیل، همانند گنجی گرانبها، در خانواده و در جنسیت فرد محفوظ می‌ماند و از خواهرش به ارث برده شده است. به عبارت دیگر، مقام و ارزش آن شخص به نیروی خانوادگی و ریشه‌های او بازمی‌گردد.

هوش مصنوعی: پیامبر (ص) او را به عرش عشق برد و در آن لحظه، تاج عشق بر سرش گذاشت.

هوش مصنوعی: در آغوش شاه، نوری می‌تابد که مانند نور خورشید از آسمان می‌درخشد.

هوش مصنوعی: پدر بد به جایگاه الهی اشاره می‌کند و می‌گوید که گوشواره‌ای که از پسرش دارد، مانند جواهری ارزشمند و سلطنتی است. این بیان نشان‌دهنده‌ی عشق و ارزشمندی نسبت به فرزند و عظمت خانوادگی است.

هوش مصنوعی: به نزد سپاه آمد و ایستاد تا بر حقانیت خود تأکید کند و سخن بگوید.

هوش مصنوعی: ای دشمنان، شما که خود را قوی‌تر از آفرینش می‌دانید، به یاد داشته باشید که قدرت واقعی در دستان خالق هستی است.

هوش مصنوعی: شما دوستان و نزدیکان مرا کشتید و به عهد و پیمان من وفا نکردید.

هوش مصنوعی: شاید کسی یک جرعه آب به او داده باشد که به طور ناگهانی عطش او را برطرف کرده است.

هوش مصنوعی: اگر گمان می‌کنید که من گناهکارم، پس چرا اینگونه با من بدرفتاری کردید؟

هوش مصنوعی: این کودک بیگناه چه گناهی کرده که از شدت تشنگی در حال نابودی است؟

هوش مصنوعی: این گل سه روز است که آب نخورده و به خاطر تشنگی، حالت و شمایل خاصی به خود گرفته است.

هوش مصنوعی: در این سرزمین، من آب را آورده‌ام، حالا یکی از شما به او نگاه کند، ای لشکر!

هوش مصنوعی: آیا نمی‌بینید که بر شرایط او رحم کنید؟ به سن کم او نگاه کنید.

هوش مصنوعی: او را یک جرعه آب نوشاند، اما هیچ‌کس پاسخ او را نداد.

هوش مصنوعی: عمر گفت: ای ارتش، به او آب دهید، زیرا این انسان باید پاسخگوی اعمالش باشد.

هوش مصنوعی: حرمله به عنوان یک شخص پلید و بدنام به تصویر کشیده شده است که از کینه و دشمنی خود بهره می‌گیرد و با تیر زهرآلودش به دیگران آسیب می‌زند. او به خاطر این اعمال زشتش، به عنوان یک گوهر خران نشسته در تبهکاری شناخته می‌شود.

هوش مصنوعی: زبان به دلیل نیرنگ و بدگمانی آن، صدایی بلند کرده است که از هفت آسمان به گوش می‌رسد.

هوش مصنوعی: عرش الهی به لرزه درآمد و فرشتۀ بزرگ وحی، دستش را بر سر گذاشت.

هوش مصنوعی: چشم آسمان از اندوه تیرگی گرفت و چهره خورشید به خاطر غم رنگ باخت.

هوش مصنوعی: به خاطر تیرگی و بدی، همیشه ممکن است زیبایی‌ها و گل‌ها آسیب ببینند، مانند گلی که به خاطر خفایتی که در اطرافش هست، در خطر است.

هوش مصنوعی: شهادت امام علی (ع) در اثر ضربت شمشیر به گردن او سبب شد که قلب او دچار درد و رنج شد.

هوش مصنوعی: پیکان از دستان پلید خارج شد و به هدف خود که حلقوم کودکی از شاه بود، رسید.

هوش مصنوعی: او چاک را پاره کرد و از طرف دیگر با سرعت به بازوی خوش‌اقبال پدرش پرش کرد و بر روی آن نشست.

هوش مصنوعی: گوش او را بریدند تا صدای شهزاده از درونش شنیده شود.

هوش مصنوعی: این بیت به وضعیتی اشاره دارد که شخصی از شدت درد و رنج به خود می‌پیچد و تلاش می‌کند تا خود را از این وضعیت رها کند. دست‌ها به نوعی به حالت محافظتی در آمده‌اند، مانند اینکه در برابر چیزی سخت یا آسیب‌زا از خود مراقبت می‌کنند. در کل، احساس ناامیدی و تلاش برای یافتن آرامش در میان درد توصیف شده است.

هوش مصنوعی: حمایل را بر دوش آویخت، ای پدر! چه شگفت که این جهان چگونه ویران نشد؟

هوش مصنوعی: شاه به کمک نای موسیقی، نشانه‌اش را از آن بیرون کشید و این تیر مانند یک پر زیبا و رنگی شبیه به یاقوت درخشید.

هوش مصنوعی: از آن نی خشکی که به مانند ناودانی است، خون روان می‌شود و آن پادشاه پنهانی که در عالم غیب حضور دارد.

هوش مصنوعی: در آسمان، آن خون خالص و مقدسی را پراکنده کردی که حتی یک قطره‌اش هم بر زمین نمی‌افتد.

هوش مصنوعی: زمانی که بفهمی خون آن بیگناه به زمین بریزد، از آن هیچ گیاهی نخواهد رویید.

هوش مصنوعی: در زمانی که گروهی نادان و بدشگون به روی زمین زندگی می‌کنند، عذاب الهی از آسمان بر آن‌ها نازل می‌شود.

هوش مصنوعی: شاه به خاطر آن درد زیاد به شدت گریه کرد و اشک‌هایش به صورتش سرازیر شد.

هوش مصنوعی: سپس سر از زمین برداشت و به سوی آسمان نگاهی انداخت و گفت: ای خدای نیازی ندارد.

هوش مصنوعی: تو می‌دانی که من در برابر این ستمگر چه مشکلات و سختی‌هایی را در این میدان نبرد تجربه کردم.

هوش مصنوعی: برای من چیزی سخت‌تر از این نیست، چون دیدگاه خالص و پاک خداوند است.

هوش مصنوعی: ای صاحب کرم و نعمت، امیدوارم من هم از نعمت‌ها و الطاف تو به اندازه ناقه صالح، دختر من برخوردار باشم.

هوش مصنوعی: اینجا من یک راز به تو می‌گویم، اگر بر من خرده بگیری، خردت باید به تو کمک کند که این راز را درک کنی.

هوش مصنوعی: در درون خود، چیزی داشتم که وقتی آن را به بیرون آوردم، برخی از آخرین‌ها را دیدم.

هوش مصنوعی: اگر چیزی که داری کم است، می‌توانی با محبت و بزرگ‌منشی آن را افزایش دهی، حتی اگر آن چیز مانند یک کودک باشد.

هوش مصنوعی: چیزی که از سوی دشمنانم به من آسیب رسانده بود، اکنون دیگر نیست و من تنها به فکر فردای خودم هستم.

هوش مصنوعی: او این را گفت و صورت پسرش را بوسید. پسر با لبخند به چهره‌ی پدر نگاه کرد.

هوش مصنوعی: پرنده روح او از این دنیا پرواز کرد و به بهشت رفت و در آغوش حضرت زهرا آرام گرفت.

هوش مصنوعی: پادشاه از آن مکان به سرعت حرکت کرد تا به کسانی که در جنگ کشته شده بودند، برسد.

هوش مصنوعی: او پس از اینکه به زمین آمد، بر او نماز خواند و به خاطر بی‌نیازی‌اش سپاسگزاری کرد.

هوش مصنوعی: کسی قبر کوچکی را با نوک تیغی کند و آن را در خاک پنهان کند، ای افسوس!

هوش مصنوعی: قطعاً بداندیشی که پادشاهی خوشحال است، وقتی به پایان جنگ برسد، خود را می‌یابد.

هوش مصنوعی: آن مردم مغرور و خودپسند، جسدکشتگان را به پای اسب‌های خود می‌سایند.

هوش مصنوعی: کودک توانایی و قدرتی ندارد که آتش پنهان را در خاک دفن کند.

هوش مصنوعی: مردی که کشته شده، از مادرش شرمنده بود و نتوانست جسد او را در آغوش بگیرد.

هوش مصنوعی: متاسفانه باید بگویم که ستاره درخشانی که بر زمین افتاد، دیگر وجود ندارد.

هوش مصنوعی: آه از آن مروارید با ارزش و زیبا که به خاطر رنگ خون گونه‌اش، رنگ یاقوتی به خود گرفته است.

هوش مصنوعی: افسوس بر آن گلزار زیبا که فصل خزان با ظلم و ستم، گل‌ها و برگ‌هایش را به باد سپرد.

هوش مصنوعی: ای کاش آن پرنده‌ای که به جبرئیل شبیه است، به خاطر تیر چهارپر زخمی شده و جانش را از دست ندهد.

هوش مصنوعی: ای کاش آن پرنده بلندی که در آسمان پرواز می‌کند، دوباره گرفتار شود؛ پرنده‌ای که جریانی قوی او را از کار و تلاش دور کرده است.

هوش مصنوعی: افسوس از آن لعل ناب که شیر، آن را با آب تیر سیراب کردند.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم چه بر مادرش گذشت زمانی که پسرش به خیمه برگشت در حالی که اصغرش را همراه نداشت.

هوش مصنوعی: من از عملکرد این کودک عجب زده‌ام، باید بدانیم که نباید او را کوچک بشماریم.

هوش مصنوعی: فرشته‌ها به شدت تحت تأثیر غم و اندوه او قرار گرفتند و از شدت ناراحتی، لباس‌های خود را به رنگ خون درآوردند.

هوش مصنوعی: روان نبی (ص) در بهشت غمگین شد و بانوی حوری با آغوش باز به او احترام گذاشت و گریه کرد.

هوش مصنوعی: ای پیامبر خدا، خدای تو تو را به پاداش صبر و استقامتت در دنیای دیگر، خوشحال خواهد کرد.

هوش مصنوعی: زمین به خاطر این ستاره‌ای که دین را روشن کرده، صدای خروش تو هنوز در گوشم طنین‌انداز است.

هوش مصنوعی: بسیاری از مشکلات و سختی‌ها به خاطر مرگ او بر تو تحمیل شد و روح روشن تو از این رنج‌ها آزرده شده است.

هوش مصنوعی: دل نازک تو ای شفیع و دستگیر، چگونه می‌تواند در این مصیبت و اندوه طاقت بیاورد؟

هوش مصنوعی: عشق را که با ارزش و گرانبهاست، چون جواهری گرانبها تصور کن. این عشق به مانند آبی است که به وسیله تیر عشق زنده و پرانرژی شده است.

هوش مصنوعی: این بنده را فراموش نکن، و نور دل من را خاموش نکن.

هوش مصنوعی: از تو می‌خواهم که به من ببخشی، همانطور که گناه کارم و در تاریکی‌های زندگی‌ام گرفتارم.

هوش مصنوعی: بدن من در روز قیامت، خشم تو را تحمل نخواهد کرد، پس از من روی برگردان.

هوش مصنوعی: ای کاش تو به من پناه بدهی، چون تو بزرگ و صاحب قدرتی هستی. در روز حساب، من به تو امیدوارم و انتظار دارم که تو به من توجه کنی.