هوش مصنوعی: یکی گفت: ای سرو دل‌انگیز من، تو را از شیر مادر خود پرورش داده‌ام.

هوش مصنوعی: چه کسی دور از کنارت خود را نشان داد؟ که برای تو رنگین به خون کرد این بدن؟

هوش مصنوعی: چه کسی به جوانی‌ام رحم نکرد؟ مرا در آتش و غم و اندوه گرفتار کرد.

هوش مصنوعی: یکی گفت: ای یادگار حسن، تو فرزند داغدار دل مادر هستی.

هوش مصنوعی: تو رفته‌ای، اما امیدوارم که دوباره برگردی و من را در حال انتظار ببینی.

هوش مصنوعی: اکنون من به کنار تو آمده‌ام و بر بالین تو نشسته‌ام، در حالی که جسم خونین تو را در آغوش دارم.

هوش مصنوعی: چرا حرفی از تجربیات و دانسته‌هایت با مادر نمی‌زنی؟ وقتی که از اتفاقات و حوادثی که در زندگی به آن‌ها برخورد داشته‌ای، آگاه هستی.

هوش مصنوعی: خدا را، ای پسر نادیده‌ام، یکی پاسخ به مادرم بده که غمگین است.

هوش مصنوعی: یک بار چشم‌هایت را به روی زیبایی عروس بگشا و ببین که در غم تو چقدر افسوس و حسرت دارد.

هوش مصنوعی: از من نخواه که بیشتر از این غمگین باشم، با کسی حال و احوال کن که محبت و ناز او را پرورش داده‌اند.

هوش مصنوعی: یکی گفت: ای کسی که رازهای من را می‌دانی، در آن لحظه‌ای که تو همدم و همراه من بودی.

هوش مصنوعی: گفته‌ای که دل از عشق تو نمی‌کشم و لحظه‌ای هم چشم از چهره‌ات برنمی‌دارم.

هوش مصنوعی: چرا اکنون نگاهی به من داری؟ که مثل سیلی، صورتت سیاه شده است.

هوش مصنوعی: از من بپرس که آن یار کجاست و چرا لباسش پاره شده و او در پاسخ عریان و بی‌پناه است؟

هوش مصنوعی: ناگهان چشم‌های غمگین دختر شاه سکینه به آن مکان افتاد.