هوش مصنوعی: مرغ کوچک حرم، با وجود زخم و سختی، هدف تیرهای ظلم و ستم قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: کسی که بر روی زمین افتاده و در آفتاب است، از گوری برآمده که برای او کندند.

هوش مصنوعی: آمن به تنهایی از میان قوم خود بیرون آمد، مگر اینکه به خاطر رفتار و کردار مشرکان از آنها جدا شده باشد.

هوش مصنوعی: او با شتاب دوید و چون گوهر گرانبها را از خاک بیرون آورد، بر لبهٔ آن نای شکسته لب گذاشت و به آن نوازش کرد.

هوش مصنوعی: کسی بر لب‌های سرخ و بی‌روح او بوسه زد، همانند آن نرگسی که در خواب خود فرورفته است.

هوش مصنوعی: او می‌گفت: ای عزیز، پدر همه چیز را به تو داده و جانش را در کنار تو قرار داده است.

هوش مصنوعی: تو در آغوش من به مانند گهواره‌ای بوده‌ای و وجودت مانند زینب بر دوش من سنگینی می‌کند.

هوش مصنوعی: چرا از من دور هستی به این شکل؟ بدون تو، جایی که باشم، فقط قبر است.

هوش مصنوعی: ای جوان نوآموز، چرا مانند من نغمه‌ای نمی‌خوانی و لحن خاصی نداری؟ تو که در باغ زندگی پرنده‌ای تازه‌کار هستی، چرا صدای خوشی از خودت نمی‌رسی؟

هوش مصنوعی: آیا سبب شده است که در میانه نبرد و در برابر تیرها ساکت بمانی و آرام شوی؟

هوش مصنوعی: چگونه توانستی از چنگال چنگال‌دار فرار کنی؟ در حالی که دستانت در کار بند پرنیان گرفتار است؟

هوش مصنوعی: تو در دام و محدودیتی قرار گرفته‌ای، اما عجیب اینجاست که تو هنوز در آغاز این وضعیت هستی.

هوش مصنوعی: دیگر برای شیر گریه و شکایت نکن، مگر این که از پستانی که تیر است، شیر نوشیده باشی.

هوش مصنوعی: به خاطر کمبود آب دیگر نمی‌توان به شکوایه و گلایه ادامه داد، چرا که از تیر حرمله هم نمی‌توان به سیرابی و آب رسید.

هوش مصنوعی: در میدان تو نه اسب جنگی دیده می‌شود و نه تیری از سوی دشمن پرتاب شده است.

هوش مصنوعی: چرا با تیر ستم به قتل رسیدی؟ من از این درد تا زمانی که زنده‌ام، گریه می‌کنم.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم از کجا آغاز کنم. زخم دل من به خاطر زیبایی آن لعل است، که در ابتدا مانند غنچه‌ای بسته بود و سپس با وزش باد گشوده و مانند گلی شکفته شد.

هوش مصنوعی: ای کاش آن نرگس مستی که زندگی‌اش در سایه باد مرگ به پایان رسید، از دست نرود.

هوش مصنوعی: از صدای آن پرنده باغ امام، آوای ناله و فریاد از نسل نیکو سر می‌کشد.