هوش مصنوعی: در اینجا بانو سکینه که به سمت باغ شاه آمده، نمادی از زیبایی و محبت است که به آغوش شاه وارد می‌شود. این تصویر به نوعی نشان‌دهندهٔ عشق و نزدیکی میان آنهاست.

هوش مصنوعی: او گفت: عمه جان، این کشته کیست؟ بدنش به خاطر زخم‌ها مشخص نیست.

هوش مصنوعی: او فرمود: این بدن تو در برابر توست و چشمان بی‌خواب تو بر آن گریان است.

هوش مصنوعی: سکینه وقتی که به آرزوی خود رسید، با شوق و خوشحالی نزد او آمد و با دو زانو نزد او نشست.

هوش مصنوعی: شاخ پرگل به پیش آورد و بلبل از دل ناله‌ای بلند کرد.

هوش مصنوعی: او گفت: ای کسی که همیشه نگران من هستی، لطفا این فریاد ناامیدی و درد من را بشنو.

هوش مصنوعی: پس از تو چه کسی به من پناه خواهد داد؟ دیگری نمی‌تواند شکیبایی و صبرم را از غم عمرم بیفزاید.

هوش مصنوعی: چه کسی من را با محبت به سوی خود دعوت کرد؟ و به دامن خود نشاند؟

هوش مصنوعی: امیدم این بود که تو به گونه‌ای پنهان مانده‌ای مثل چهره‌ای که دیگر مهر و محبت را بر سرم نمی‌گذارد؟

هوش مصنوعی: وقتی که تو از من دور می‌شوی، ای عزیز، چه کسی می‌تواند مرا در آغوش بگیرد و تسکین دهد؟

هوش مصنوعی: اگر تو به من اهمیت می‌دهی، مرا خوار و کوچک نکن، چون من در درد اسارت به سر می‌برم و نیازی به سختی بیشتر ندارم.

هوش مصنوعی: ای پدر، یکی چشمت را باز کن و به دختر و خواهر برهنه‌سر نگاه کن.

هوش مصنوعی: کدام ظالم گردنت را برید و لباس تو را با خون رنگین کرد؟

هوش مصنوعی: از آنجا که خداوند بر دل من ترسی نیاورده، در دوران کودکی‌ام یتیم شدم.

هوش مصنوعی: مدتی صحبت کرد و سپس سکوت کرد و چهره‌اش رنگ باخت و به حالت بیهوشی رفت.

هوش مصنوعی: زمانی که مدتی سپری شد و آدم به حال خودش برگشت، مانند پرندگانی که بدون لانه هستند، سر و صدا به راه انداخت.

هوش مصنوعی: از رنگ نیلی که به خاطر ضربه‌های غم بر چهره‌ام نشسته، بارها گفتم که در آخر، پاسخی بگو.

هوش مصنوعی: به خاطر شدت دشمنی که با من دارد، به قدری از او آسیب دیده‌ام که بر سر و صورتم و تمام بدنم نشانه‌های زخم و درد نمایان است.

هوش مصنوعی: انگار من لباس آبی رنگی را به خاطر غم تو بر تن کرده‌ام.

هوش مصنوعی: از ناله‌ها و افکار آن بانوی ناراحت، افرادی که سنگدل و بی‌رحم هستند، تحت تأثیر قرار گرفته‌اند.

هوش مصنوعی: گروهی قصد داشتند او را از شاه جدا کنند، اما این کار ممکن نبود چون آن زن بی‌پناه و vulnerable بود.

هوش مصنوعی: او را به شدت مورد ضرب و شتم قرار دادند تا اینکه ناچار شد از پدرش دست بردارد.

هوش مصنوعی: در آن لحظه، ام کلثوم با اشک و ناله به کنار سالار شاه رفت.

هوش مصنوعی: آن جسم پاره پاره را ببوسید، چون خونش صورت را لک انداخته است.

هوش مصنوعی: او با صدای رقت‌بار می‌گفت: ای کسی که دست‌هایت بریده شده، ای فرمانده بزرگ در روز ازل.

هوش مصنوعی: تو به میدانی رفتی تا آب را بیاوری و یا اینکه شانس خواهر را به خواب بیاوری.

هوش مصنوعی: به تو فکر می‌کردم که همچنان در دام من هستی، در حالی که خودت به خطر افتاده‌ای و با شمشیر زدن به دیگران دست‌وپنجه نرم می‌کنی.

هوش مصنوعی: کیست که با بلندای دستش بتواند پیکر انسان را از هم بگسلد؟ چه کسی بر ما آنچنان روز روشن و سفید را تیره و تار کرده است؟

هوش مصنوعی: این آسمان چرا این چنین قهر و خشم کرده و این یلی را به زمین انداخت و در خاک و خون غرق کرد؟

هوش مصنوعی: چه چیزی به قدرت و توانایی تو آمده است؟ تو همان شخصیتی هستی که با قدرت حیدر، در اینجا نمایان شده‌ای.

هوش مصنوعی: یک بار چشم‌هایت را باز کن و در این دشت ببین که سر خواهران چگونه برهنه و عریان است.

هوش مصنوعی: از طرفی دیگر، زن کاخ دین، فرزند کشته‌شده لیلا را با اندوهی عمیق نگریسته است.