هوش مصنوعی: زمانی که عمر انسان مانند یک بلند گو به پایان می‌رسد، او به کسانی که در خود به غرور و خودبزرگ‌بینی مشغول‌اند، سخنی می‌گوید.

هوش مصنوعی: تمام خیمه ها به خاطر رضایت کارفرما در شام سوختند.

هوش مصنوعی: سپاه مولای خود را از شرم برهنه کردند و رفتند و آتش را به جان خود افروختند.

هوش مصنوعی: به خاطر غم و اندوهی که بر آن خیمه‌ها حاکم بود، فرشتگان به آتش زدن آن‌ها پرداختند و دست بر سر خود نهادند.

هوش مصنوعی: سراشیبی که از آسمان می‌بینی، به شکل یک خانه تاریک و ناامید کننده تبدیل شده که در میان دود تیره و غلیظ قرار دارد.

هوش مصنوعی: به خاطر آن که دود ناشی از آتش به وجود آمده، دنیا را به رنگ سیاه درآورده است، مانند زمانی که آه و غم چهره‌ی پادشاهان را می‌پوشاند.

هوش مصنوعی: همه کسانی که تحت فشار و سختی هستند، از شدت گرما و آتش ترسیده و به هم ریخته و نگران شدند.

هوش مصنوعی: با ناله و گ crying و با دل شکسته، به سمت بیمار شاه دویدند و دامن او را گرفتند.

هوش مصنوعی: گفتند: ای پادشاه، به کمک ما بیا که آتش از جلو و عقب به سمت ما می‌آید.

هوش مصنوعی: تمام ستم‌کشیدگان و کودکان یتیم، بی‌پدر، در این شرایط باید هیچ امیدی نداشته باشند و تنها در اندوه و رنج زندگی کنند.

هوش مصنوعی: هر طور که دستور بدهی، راه حل کار چیست؟ زیرا هیچ‌کس جز تو توانایی حل این مشکل را ندارد.

هوش مصنوعی: پادشاه گفت که برای رهایی از آتش سوزانی که بر دل شما افتاده، به دشت و بیابان بروید و خود را از آن وضعیت دور کنید.

هوش مصنوعی: به دستور، همه به طور یکجا فرار کردند؛ اما درد دل زینب (ع) بی‌قرار مانده بود.

هوش مصنوعی: او نرفت، چون دلش به مشکلات و درد و رنج‌هایی که دارد، گره خورده بود.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که فردی به دیگری توصیه می‌کند که در برابر مشکلات و چالش‌های زندگی هوشیار باشد و از چیزهایی که می‌تواند او را آسیب‌پذیر کند، دوری کند. در واقع، به او می‌گوید که مراقب خود باشد و از خطرات بپرهیزد.

هوش مصنوعی: زن گفت: ای کاش من به خاطر غم تو دچار ناراحتی نشوم و از درد تو آسیب نبینم.

هوش مصنوعی: هرگاه که من در دل برای تو دچار درد و سوز شوم، چه جای نگرانی دارد اگر بدنم از بیرون بسوزد.

هوش مصنوعی: بهتر است که به کسی دستور دهی تا تو را از این آتش سوزان دور کند.

هوش مصنوعی: پس از این، به دشت می‌روم و به جستجوی کسانی که از دنیا رفته‌اند، می‌پردازم.

هوش مصنوعی: او این را گفت و پادشاه را به سینه‌اش فشرد و او را از چادر به سمت دیگر بیرون برد.

هوش مصنوعی: سپس در هامون چهره‌ای بی‌پرده و زیبا را دید که مانند آفتاب در برجی از حیا می‌درخشید.

هوش مصنوعی: در آن دشت، کودکانی که مانند نور خورشید می‌درخشند و درخشششان به مانند ستاره‌ها در آسمان است، پراکنده هستند.

هوش مصنوعی: با سر و پای برهنه در زیر نور آفتاب، دلش پر از نگرانی و آتش است و تنها نام بابش را بر لب دارد.

هوش مصنوعی: از هر سو، افراد سرگشته را به سمت خود می‌خواند و به نزد آن پادشاه می‌آورد و دوباره به آرامش می‌نشاند.

هوش مصنوعی: سپس او با چهره‌ای نیازمند به سوی یثرب نگاه کرد و چنین راز و نیاز کرد.

هوش مصنوعی: ای پیامبر پاک، از تربت خود به سوی کربلا عبور کن.

هوش مصنوعی: حسین (ع) که با محبت و پرورش الهی بزرگ شده است، اکنون با خون خود زمین را مانند باغی پر از لاله‌ها تبدیل کرده است.

هوش مصنوعی: سری که بریده شده را نگاه کن، از پشت به حالت پاره پاره بر اثر تیغ ستم افتاده است.

هوش مصنوعی: فرزندان عزیزت را از خود دور نکن و نگذار که نام نیک تو دچار آسیب شود.

هوش مصنوعی: تاکنون هیچ‌کس نتوانسته است به زیر سایه آن‌ها با نگاهی حیرت‌زده بنگرد، گویی خورشید و ماه نیز در برابر آن‌ها محو شده‌اند.

هوش مصنوعی: در این بیت، به موقعیتی اشاره می‌شود که فردی در دام شیطانی گرفتار شده است. او بدون پوشش و protection، در جمعی حاضر شده و در برابر نگاه‌ها قرار گرفته است. این وضعیت نشان‌دهنده‌ی vulnerability و آسیب‌پذیری اوست.

هوش مصنوعی: لب‌هایی که مانند غنچه‌ای پر از آب بودند، اکنون به خاطر تشنگی به رنگ بنفشه‌ای کبود درآمده‌اند.

هوش مصنوعی: نگاه کن به این معبد ویران که باران وحی در آن بارها نازل شده است.

هوش مصنوعی: بسیار با نیار درباره این نوع درد صحبت کردند، اما وقتی جوابی شنید، سکوت کرد.

هوش مصنوعی: حالا دوباره به جایی برمی‌گردم که شاهد کشتن پادشاه بودم و می‌خواهم بگویم که با جسم او چه کردند.

هوش مصنوعی: در وقت غروب، هنگامی که سپاه کینه‌توز به خیمه‌های خود نزدیک شدند.