هوش مصنوعی: در آن لحظه که به تماشای چهره شاه برخاستم، ناگهان شخصی از بیرون خیمه وارد شد.

هوش مصنوعی: دختری از خانواده پیامبر وجود دارد که با وجود عظمتش، نسبت به مادرش، فاطمه، به مانند پرده‌ای است.

هوش مصنوعی: یک کسی که پرده‌دار است، صدایش مانند سروش (فرشته) از پس پرده بالا می‌آید و به گونه‌ای از طرز بالا رفتن خودش از دل آسمان به گوش می‌رسد.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که هیچ کسی به اندازه او جذاب و بی‌نظیر نیست و هیچ چیز زیبایی‌ای مانند او وجود ندارد. حتی نور خورشید و ماه نیز نتوانسته‌اند زیبایی او را ببینند و تحسین کنند.

هوش مصنوعی: او جز مادرش از کسی دیگر پرورش نیافته و هیچ سایه‌ای از او بر زمین نیفتاده است.

هوش مصنوعی: همچنان که جان انسان از دید دیگران پنهان است، خداوند نیز از تمامی مخلوقات خود دور و پنهان است.

هوش مصنوعی: تو از سر تا پا نورانی هستی و در پنهان نیز نور را به خود جذب کرده‌ای. این وضعیت، به زیبایی‌ات آسیب نمی‌زند و تو همچنان چون حوری هستی.

هوش مصنوعی: اگر او باشد، حتی آفتاب هم در شب تیره کسی را به خواب نخواهد آورد.

هوش مصنوعی: زنی وجود دارد که در میان مردم زمانش، مانند جد و پدرش، برای خداوند دلیل و برهانی است.

هوش مصنوعی: زبان او تیزتر از تیغ پدر است و در واقع به اندازه‌ای برنده که از پیکان سرنوشت هم خونین‌تر و خطرناک‌تر به نظر می‌رسد.

هوش مصنوعی: به مادرش که خالق جانش است سلام و درود می‌فرستد، زیرا او چنین دختر مشهوری را به دنیا آورده است.

هوش مصنوعی: اگر این زن پاکدامن دختر نبود، از نظر مقام و منزلت هیچ کم چیزی از دو برادرش نداشت.

هوش مصنوعی: چقدر او پاک و بی‌نقص است که برایم عجیب است چگونه نام او می‌تواند در زبان جا بگیرد؟

هوش مصنوعی: این زن با شتاب و هیجان از خیمه بیرون آمد تا شاه را ملاقات کند.

هوش مصنوعی: در اینجا، به صحنه‌ای اشاره شده که یک زن با دامن پر از شرم در کنار هامون (آب‌گیر) حرکت می‌کند و گل‌های نرگس را به برگ‌های درخت سمن می‌پاشد. این تصویر نشان‌دهنده زیبایی، لطافت و حس شرم در کنار طبیعت است.

هوش مصنوعی: گاهی به سمت چپ نگاه می‌کرد و گاهی به سمت راست، گاهی بر زمین می‌افتاد و گاهی بلند می‌شد.

هوش مصنوعی: در هر طرف در جستجوی شاه بود، ناگهان نظرش به او افتاد.

هوش مصنوعی: وقتی که جهانی از بینش و آگاهی بر وجود او گشوده شد، چه می‌توانم بگویم؟ زیرا دیگر جایی برای تماشا و مشاهده وجود نداشت.

هوش مصنوعی: از تیغ او مانند گل، بدنی پاره‌پاره و پنهان شده است و گلی در حال شکفتن در باغی در حال زایش است.

هوش مصنوعی: بدنی را دیدم که مانند آسمان بود، و زخم‌هایی از پیکان ستاره‌ها بر آن زیاد بود.

هوش مصنوعی: بدن بی‌جان او بر روی زمین افتاده و در حالی که دلش پر از اندوه است، به نظر می‌رسد که از آلام و رنج‌ها رنج می‌برد.

هوش مصنوعی: بدن او از ساقه‌ی گل به شدت آزرده شده و پر از زخم‌های ناشی از تیغ بوته‌ی گل است.

هوش مصنوعی: از حوض رحمت، بوی خوشی به مشام می‌رسد، در حالی که خون و آلودگی‌های جهان مانند آب زلال از آن جاری می‌شوند.

هوش مصنوعی: به او که زره بر تن داشت، چشمش به خون می‌گریست. جای تعجب است که آهن چگونه می‌تواند این‌گونه حس داشته باشد و گریه کند.

هوش مصنوعی: به دلیل زخم‌های فراوان بر بدن شاه، هیچ جای خالی برای یک بوسه در سراسر بدن او وجود ندارد.

هوش مصنوعی: بدن تو را همچون برگ گل سرخی زخمی و پر از خار و تیغ و نیزه کرده‌ای.

هوش مصنوعی: خواهر مهین به آرامی و با اندوه در آغوش خود، تن لطیف او را در بر گرفت.

هوش مصنوعی: او بر بدنش بوسه زد، اما به گونه‌ای که گویی از لب‌هایش زیانی نبیند.

هوش مصنوعی: او گفت: آه، این حسین (ع) من است که چنین در خون خوابیده است.

هوش مصنوعی: او نیست، و اگر هم باشد، چرا اینگونه است؟ چرا از چنین وضعیتی به خاک افتاده است؟

هوش مصنوعی: چه شد آن شمشیر بی‌نظیر؟ آن اسب نیرومند چه بر سرش آمد؟ همان نیزه‌ای که به سختی به هم متصل بود، چه بر سرش آمد؟

هوش مصنوعی: چرا خداوند این چنین بی‌تفاوت مانده است؟ او که پناه همه است، چرا بدون یاری به حال ما نگرسته؟

هوش مصنوعی: این همه زخم و آسیب که به او وارد شده است، نشانه چیست؟ چرا خون او به‌طور زیاد جاری می‌شود؟

هوش مصنوعی: ای کاش از گلِ محمد (ص) که به خاطر ظلم و بدی‌ها جسمش آسیب دید، یاد کنیم.

هوش مصنوعی: آه که چگونه گوشواره‌ای که برای عروس است، از خاک و خون تهیه شده و به معنای غم و اندوه عمیقی اشاره دارد.

هوش مصنوعی: افسوس که دیگر مادری در کار نیست تا تیر را از بدن او بیرون بکشد.

هوش مصنوعی: او به خاطر خون خود، چهره‌ای سرخ و زیبا دارد و مویش مانند سایبانی بر بدنش قرار دارد.

هوش مصنوعی: ای کاش در روزهایی که روزهای سخت و پرمشقت را می‌بینم، تو هم در کنارم بودی.

هوش مصنوعی: زمانی که این شخص به زاری و ناله پرداخت، با شاه گفت: ای کسی که از آغاز آفرینش، هیچ همراه و همدمی نداری.

هوش مصنوعی: تو آن کسی هستی که از پیکان شجاعت برخواسته‌ای و من همان کسی‌ام که تیر غم تو بر دلم نشسته است.

هوش مصنوعی: تو به خاطر خواهر چنین شده‌ای و من در این حال بی‌برادر، صبوری می‌کنم.

هوش مصنوعی: تو کسی هستی که خون بر تنت است و من آن کسی هستم که بی‌پرده فریاد می‌زنم.

هوش مصنوعی: تو از تمام وجودم saturated with blood هستی و این احساس به من می‌رسد که تو فرزند مادرم و پدرم هستی.

هوش مصنوعی: تا زمانی که تو بودی، ای فرزند خاک، خورشید هرگز نگاهی نافذ به من نینداخت.

هوش مصنوعی: اکنون مانند اسیرانی به سوی تو آمده‌ام و در جستجوی تو هستم.

هوش مصنوعی: ای پروردگار من، یکی از آرزوهایم این است که به خواسته قلبی‌ام برسم.

هوش مصنوعی: ای دلِ خسته و رنجور، از چه راهی آمدی؟ و چطور از دنیای پنهان به بیرون پا گذاشتی؟

هوش مصنوعی: بسیار سخن گفت و درددل کرد، چهره‌اش رنگ باخته و پر از اشک و خون بود.

هوش مصنوعی: جهان را گشود و به تماشای آن پرداخت، اما شاه بر روی اسبش به دلیل بی‌خبری جوابی نداد.

هوش مصنوعی: دل زینب (س) از غم بسیار پر شده و سپاه غم دور او را احاطه کرده است.

هوش مصنوعی: او گفت: ای برادر، به جان خودم قسم، که بدی بهتر از خوبی و مقام انبیا نیست.

هوش مصنوعی: با من صحبت کن، زیرا از کار و زندگی‌ام دور شده‌ام و از زبان پادشاه جوابی نرسیده است.

هوش مصنوعی: سپس گفت: ای پادشاه، به همسر حضرت بتول (س) که در دستان خدا و روح پیامبر قرار دارد.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم بیشتر از آنچه که در وجودم است سخن بگویم، از محدودیت‌های دنیای مادی فراتر می‌روم.

هوش مصنوعی: به خاطر بی خبری از راز و اسرار، سر بانوان حجاز غمگین و دلتنگ شد.

هوش مصنوعی: او گفت: ای که آرامش دل من را از من گرفته‌ای، ای زهرا (س)، که تو مهربان‌ترین مادر من هستی.

هوش مصنوعی: مرا بیشتر از این آزرده نکن و دل مرا نشکن، وگرنه از شدت ناراحتی جانم را از بدن جدا می‌سازم.

هوش مصنوعی: زمانی که شاه صدای خواهرش را شنید و نام پر افتخار مادرش را از او شنید، بسیار تحت تأثیر قرار گرفت.

هوش مصنوعی: او به آرامی گفت: ای بی‌پناه، از من نخواه که به خاطر غم و رنج خودت مرا ناراحت کنی.

هوش مصنوعی: در این لحظه که دارم از دنیا می‌روم، برو تا صدای ناله و گریه‌ات را نشنوم.

هوش مصنوعی: صبور باش و به سوی جایی برو که راحت‌تر بتوانی روانت را به آرامش بسپاری.

هوش مصنوعی: آنچه از خدا به ما می‌رسد، بپذیریم و راضی باشیم، چون در نهایت، مرگ بخشی از روند زندگی و پایان کارهای ماست.

هوش مصنوعی: پیامبر (ص) و علی (ع) از این دنیای قدیمی گذشتند و در زمان خودشان برتر از من بودند.

هوش مصنوعی: دو چشم به گونه‌ای غم‌انگیز به هم نگاه کردند و بر زمین، در کنار راه، سر خود را گذاشتند.

هوش مصنوعی: بانوی داستان که ناگزیر از انجام خواسته شاه شده است، با چهره‌ای درهم و گریان به سمت خیمه‌اش می‌رود.

هوش مصنوعی: او هنوز از نزد خداوند عالم دور نشده و به خیمه ی همسرش نرفته است.

هوش مصنوعی: سپاه به خاطر انتقام به سمت پادشاه هجوم آورد و به او شمشیر و نیزه پرتاب کردند.

هوش مصنوعی: دور او را با تنگی محاصره کردند و به او ضرباتی از تیغ و سنگ زدند.

هوش مصنوعی: بانوی نگران و پریشان، برادرش را که به سوی قلعه باز می‌گشت، از نظر پنهان دید.

هوش مصنوعی: یک قدم آرام برداشتید و ایستادید و به شهر نگاه کردید.

هوش مصنوعی: دلش نمی‌خواست از جایی که هست برگردد و به سمت خیمه‌اش برود، چرا که دلش به آنجا نمی‌رفت.

هوش مصنوعی: او می‌گوید: ای وای از شاه من، برادر من که پیشوای من بود.

هوش مصنوعی: ای کاش هفت آسمان به زمین بیفتد و بر سر انسان‌ها بیفتد.

هوش مصنوعی: کوه‌ها به شدت بر زمین فرود آمده‌اند پس از اینکه شاه عالم و مذهب را از میان بردند.

هوش مصنوعی: او به گونه‌ای بر روی این تپه قدم گذاشت که اکنون به خاطر آن، نامش زینبیه شده است.

هوش مصنوعی: زیبا و آرایش یافته، چون هنگام رفتن، در آنجا ایستاد و به سالاری که ستاره‌ای زشت دارد، صدا زد.

هوش مصنوعی: ای عمر، برای جان تو افسوس که غیرت و ایمانت ضعیف شده است.

هوش مصنوعی: تو با نظرات و احساسات مخصوصی به این موضوع نگاه می‌کنی و می‌بینی که فرزند مؤمنی به این شکل به قتل می‌رسد.

هوش مصنوعی: او از او رو برگرداند و به خاطر رفتار ناپاکش، اشکش بر رویش ریخته شد.

هوش مصنوعی: وقتی آن زن از کارهای زشت و ناپسند آن مرد آگاه شد، در لشکر ناله و فریاد کرد و گفت که این وضعیت بسیار دردناک است.

هوش مصنوعی: آیا در میان شما، ای مردم بی‌رحم، حتی یک نفر مسلمان وجود ندارد؟

هوش مصنوعی: هیچ‌کس از آن لشکر به او پاسخ نداد، ای آسمان، روی تو مانند شب تاریک است.

هوش مصنوعی: او ناگزیر به سمت خانه‌اش رفت و به دستور صبر، که در پیش رویش بود، تسلیم شد.