هوش مصنوعی: شما نشانی از مردان آن‌ها را می‌بینید، که هرکدام به نیکی و مردانگی شناخته می‌شوند.

هوش مصنوعی: در این میدان، تعدادی زن گرفتار و در سختی هستند، در حالی که این مردان شجاع با شمشیرهای خود در حال نبرد هستند.

هوش مصنوعی: کودکان دیگری از شدت تشنگی و گرما، به زحمت و بی‌تابی در روزهای دشوار به سر می‌برند.

هوش مصنوعی: افسوس که به خاطر دشمنی، دستم از کار افتاده و تمام وجودم آسیب دیده است.

هوش مصنوعی: دیگر نمی‌توانم در مسیر دوگانه‌ای که به دنبال حمایت از اهل بیت پدرم است قدم بگذارم.

هوش مصنوعی: پس از من هیچ‌کس را ندارند که همراهم باشد، نه دوستی و نه کسی که رازهای من را بداند یا به دادم برسد.

هوش مصنوعی: لحظه‌ای دیگر، این بانوان که نور آفتاب را تجربه نکرده‌اند، بدون پوشش بر روی خود ظاهر می‌شوند.

هوش مصنوعی: در این دشت، همه در حال زاری هستند و سواری به شتر سوار است، در حالی که به نظر می‌رسد حتی شترها نیز بی‌گوش هستند و گویی هیچ نشانه‌ای از گوش ندارند.

هوش مصنوعی: آیا در این میدان جنگ کسی هست که بتواند به این بی‌گناه پناه دهد و او را ببخشد؟

هوش مصنوعی: قبل از این که از شدت تشنگی به زحمت بیفتم، دلم می‌خواهد که آب به من بدهند.

هوش مصنوعی: هیچکس به زاری و دل تنگی او توجه نکرد و این بی‌توجهی کمتر از خود درد و رنج او نبود.

هوش مصنوعی: او سرش را به سوی بالا بلند کرد و گفت: ای داوری که همه چیز را می‌دانی، چه در ظاهر و چه در باطن.

هوش مصنوعی: دردها و سختی‌هایی که بر من می‌گذرد، وقتی تو بخواهی، می‌توانم صبر کنم و تحمل کنم.

هوش مصنوعی: جز تو کسی را نمی شناسم و به جز دربار تو پناهی ندارم.

هوش مصنوعی: به کسانی که در شرایط سخت و آواره هستند رحم کن، چون وجود تو برای آن‌ها مانند مرهمی است که دردهایشان را تسکین می‌دهد.

هوش مصنوعی: او همچنان صحبت می‌کرد و از چشمش اشک می‌ریخت، به خاطر درد و زخم‌هایش که از او توان و قدرت گرفته بود.

هوش مصنوعی: مانند کسی که از زهر دندان مار می‌گذرند، خود را به سختی از درد و زخم ناله و گریه می‌کند.

هوش مصنوعی: به خودتان بپیچید و به صدای سرزنده درختان گوش کنید که به شما پیام می‌دهند.

هوش مصنوعی: در جشنی که غم و اندوه وجود ندارد، روحی پاک و مقدس با اشک شوق خود را ابراز می‌کند.

هوش مصنوعی: تمام فرشتگان به شدت گریه کردند و برای درد و رنج پادشاه زاری کردند.