هوش مصنوعی: در آن لحظه، شهربانو با اشک و آه به نزد شاه آمد.

هوش مصنوعی: بر دامن شاه، چنگ نواخته می‌شود و مژگان خونین، زمین را به رنگ خون آغشته کرده‌اند.

هوش مصنوعی: مراکز و احساسات آسمان و دین، در کنار من در حال گفتگو هستند و از من می‌خواهند که به آن‌ها پناه ببرم.

هوش مصنوعی: بعد از تو، چه کسی به فریاد من می‌رسد؟ کسی در این دشت نیست که به عزیزت اهمیت بدهد.

هوش مصنوعی: دیگر نمی‌توانم با این اسیری که به سختی تحملش می‌کنم، مدارا کنم، چرا که پیش از این، از او رفتارهای ناپسند و تندی را دیده‌ام.

هوش مصنوعی: لطفاً به خاطر حال بد من و بیماری علی پور، مرا ببخش.

هوش مصنوعی: از این سرزمین مرا به جایی دیگر ببر، ای شاه پیروزمند، با قدرت و اعجاز خودت.

هوش مصنوعی: شاهنشاه به او گفت: تو از اسیری و بندگی نترس، زیرا که پاک و نیکو هستی و همراهی تو با من، تو را از این نگرانی‌ها رها می‌کند.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس به تو دسترسی ندارد، تنها یار تو پروردگار است و بس.

هوش مصنوعی: زمانی که من به دست دشمنان کشته شوم، اسب من به سوی اردوگاه خواهد آمد.

هوش مصنوعی: لب‌های او رنگ لعل (جواهر قرمز) گرفته‌اند و این به خاطر غم و اندوهی است که از دوری او به دل داشته‌ام. این احساس مانند تنگی نفس از جدایی‌اش بر من چیره شده است.

هوش مصنوعی: تو با عزمی قوی به آن ویرانه برو و با دقت و احتیاط بر فراز کوه آن بنشین.

هوش مصنوعی: سکان کشتی را به دست باد بده و به سمت جایی برو که می‌خواهی به آنجا سفر کنی.

هوش مصنوعی: با تو که هستم، همواره در کنار هم هستیم. اگر نتوانم با جسم خود بیایم، با جان و روح خود حتماً نزد تو می‌روم.

هوش مصنوعی: خدای تو یاور و دوست توست، پس به او تکیه کن و نگران نباش.

هوش مصنوعی: وقتی آن پادشاه بزرگ، به کارهای اهل حرم پایان داد، از آنجا چود به طور کامل خارج شد.