هوش مصنوعی: در این جمله به استقبال دامادی می‌روند و به زیبایی و عظمت او که مانند یک سرو آزاد است، اشاره شده است. این نشان‌دهنده‌ی شادی و احترام به داماد در این فرصت ویژه است.

هوش مصنوعی: گفتم که زیبایی او را به عروسی بیاورید تا دل‌مان را شاد کند و حرمت وجود آن را نگه‌دارید.

هوش مصنوعی: عطر گل را با سرشک چشمانش بر روی زمین پاشید و به آرامی بر روی گل‌های خوشبو قدم نهاد.

هوش مصنوعی: جوانی او مثل آبی است که در تاریکی پنهان شده و اگر کسی آن را پیدا کند، به حیات و زندگی ادامه می‌دهد.

هوش مصنوعی: حسن (ع) به حال زاری می‌گرید وقتی که می‌بیند او را در میدان جنگ به قتل رسیده‌اند.

هوش مصنوعی: آیا هاشمی، نسل مشهور خود را از خاک پاک بلند خواهد کرد؟

هوش مصنوعی: به خودت تأسف بخور که چون عروسی به خاک سپرده شد، در واقع تو نیز به نوعی در این سوگ شریک هستی.

هوش مصنوعی: بانوان حجاز چهره‌های خود را از پشت پرده نمایان کردند و به سوی عاشقان دل‌سوخته نگریستند.

هوش مصنوعی: از یک طرف، او فرزند خانواده‌ای خوشبخت و شاد است و از طرف دیگر، خانواده‌اش هم آزاد و آزادمنش هستند.

هوش مصنوعی: زن و مردی که از نسل پیامبر هستند، به شدت برای کسی که تشنه و نیازمند است، ناله و گریه کردند.

هوش مصنوعی: همه زنان در یک مسیر به یکدیگر گفتند: ای کسی که در نینوا جان خود را از دست داده‌ای.

هوش مصنوعی: بدون تو لحظه‌ای زنده نمی‌مانیم؛ زندگی ما مانند خاکی است که در باد پراکنده می‌شود.

هوش مصنوعی: ای جوان، چرا اینگونه غمگین خوابیده‌ای؟ چشمت را باز کن و به ما نگاه کن.

هوش مصنوعی: از مرگ تو چه بر ما گذشته است که آن را زنان در موهای خود تاب می‌دهند و کودکان در سوگ تو زاری می‌کنند؟

هوش مصنوعی: آیا آن پریزاد، فرشته‌ای که بر نیروی شجاعت آن سوار تاکید می‌کند، تو را با شمشیر در میدان جنگ مجروح کرده است؟

هوش مصنوعی: چه کسی چنین بی‌پروا چاک این لباس را به بدن افتاده است؟ چه کسی تو را این‌گونه زیر سم اسب قرار داد؟

هوش مصنوعی: چه کسی از خون چهره تو بر دستانش لکه‌ای دارد؟ چه کسی از نعل اسب، استخوانت را شکسته است؟

هوش مصنوعی: ناگهان دل مادرش از غم پرشد و از عمق وجودش صدای ناله‌ای بلند کرد.

هوش مصنوعی: ای کسی که از پستان من تغذیه کرده‌ای و نوربخش اتاق خواب من هستی.

هوش مصنوعی: دوست آن کسی را به یاد دارم که همچون عسل شیرین و دلپذیر است و خوشبختانه در آغوش گل ها قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: حسن (ع) زمانی که در قیامت وارد می‌شود، به خاطر خون شما در راه حق، چهره‌اش را سرخ و زیبا می‌کند.

هوش مصنوعی: بدان خون، فرمانروایی بر عرش و آسمان به دست می‌آید و در این میان، نور خداوند بر چهره زمین می‌تابد.

هوش مصنوعی: تو با رهایی من از شر خجالت، به من خوشحالی بخشیدی، زیرا برای عشق و معشوقم، خود را فدای تو کرده‌ام.

هوش مصنوعی: در باغ بهشت که سرشار از نشاط است، روز و شب به پرستش تو مشغولند و فرشته‌ها همچون حوریان به تو خدمت می‌کنند.

هوش مصنوعی: عروسی که روزهای سختی را پشت سر می‌گذاشت، به سرعت از آن جمعیت دور شد و از آنجا چهره‌ی خوشبختی را نمایان کرد.

هوش مصنوعی: وارد خیمه شد و بر روی زمین نشست و پیرهنش را با دقت پاره کرد.

هوش مصنوعی: او با نرمی می‌گوید: ای جان من، پس از مرگ محبوب من، بیرون بیا.

هوش مصنوعی: ای دل، به شدت از درد و رنج رنجور شو و جراحت‌هایت را بر دامن من نریز. ای کسانی که همه چیز را می‌بینید و درک می‌کنید، مراقب باشید!

هوش مصنوعی: ای آسمان آبی، سرنگون شو و بر من این گونه سختی‌ها را نازل کن، این وضعیت برای چه کسی است؟

هوش مصنوعی: ای پسر عموی بی وفا، به همدم غمگین خود نگاه کن که در حال پریشانی است.

هوش مصنوعی: اشک و زاری‌اش از درد خود را ببین، چهره‌اش برای دو ناظر به قدری غم‌انگیز است که به خون می‌ماند.

هوش مصنوعی: چه کار کرده‌ام که تو به‌طور ناگهانی از من دور شده‌ای؟ محبتت را از من پنهان کرده‌ای و حالا اشک‌هایم را نمی‌بینی.

هوش مصنوعی: رفتی و با رفتنت باعث شدی که دلم بسوزد. چنین عهد و دلبستگی سستی را از چه کسی یاد گرفتی؟

هوش مصنوعی: من به اشتباه گفتم که تو مانند آنچه می‌نمایی هستی، زیرا تو بیرحم و بی‌پایه نیستی.

هوش مصنوعی: به سوی عطای مرگ، راهی باز نشده و نگاهی که پر از حسرت و غم است، به خون آغشته شده است.

هوش مصنوعی: من به خاطر آن جسمی که پر از زخم و آسیب است، گریه می‌کنم و به خاطر موی خوشبوی تو که به خاک افتاده است.

هوش مصنوعی: ای کاش از آن چهره درخشان که همچون خورشید می‌تابید، خبر داشتم که چگونه تاریکی‌ها از خاک و خون به وجود آمده‌اند.

هوش مصنوعی: افسوس که نگهبان و دلسوز من، مرا از آشفتگی‌های جهان حفظ کن.

هوش مصنوعی: افسوس که از این پس به زنجیر مشکلات گرفتار می‌شوم و در دام سختی‌ها به دام می‌افتم.

هوش مصنوعی: دست ناپاک فردی غیراخلاقی گوشواره‌ام را از گوشم در می‌آورد.

هوش مصنوعی: من برای تو در این زندگی و آن زندگی به جستجویم ادامه می‌دهم و تا زمانی که در کنار تو باشم، نمی‌روم.

هوش مصنوعی: زندگی بدون تو برای من مانند مکانی تاریک و افسرده است، ولی وقتی تو در کنارم هستی، همه چیز شاد و خوشایند می‌شود.

هوش مصنوعی: بسیار صحبت کرد، اما ناگهان ساکت شد و به زمین افتاد و بی‌هوش گردید.

هوش مصنوعی: پس از اینکه داماد شاه کشته شد، دیگر کسی در تو تابش خورشید و ماه را نخواهد دید.

هوش مصنوعی: نه کسی به سمت عروسی و جشن می‌آید و نه عروسی با حالتی شاداب و زیبا قدم می‌زند.

هوش مصنوعی: نه دست نگارنده می‌تواند زیبا بنویسد و نه بیننده‌ای می‌تواند به درستی جهان را ببیند.

هوش مصنوعی: نمی‌توانم دیگر بنویسم، ای شگفتی، چرا که نوک قلمم به آتش درآمده است.

هوش مصنوعی: آتش در دل من شعله‌ور شده و این احساس سوزان به زبانم نیز منتقل می‌شود.

هوش مصنوعی: چه آتشی است که استخوان‌های من را می‌سوزاند و دل و سینه و جسم و جانم را به آتش می‌کشد؟

هوش مصنوعی: خداوند، تو قدرت من را بیشتر کن و به من کلامی بده که تشویق‌کننده و آتشین باشد.

هوش مصنوعی: بعد از نبرد، همسر جنگیده و مجروح را که در خون خود غوطه‌ور است، یاد می‌کنم و درباره احمد بن حسن صحبت می‌کنم.