هوش مصنوعی: داماد با اندوه به سمت خیمه رفت و در حالیکه دست شاه را بوسید، قدم برداشت.

هوش مصنوعی: خورشید درخشان هنوز به پرده خانه نرسیده است.

هوش مصنوعی: صدای ناله و زاری مادر اندوهگینش به گوشش رسید که از آن سو درازا کشیده شده بود.

هوش مصنوعی: در اینجا شخصی به درخت سرو که نماد زیبایی و طراوت است، خطاب می‌کند و به او می‌گوید که تو، به عنوان نماد زیبایی، دل و جان من را شاد کن، زیرا زندگی‌ام بی‌سرور و غم‌انگیز است.

هوش مصنوعی: برادرِ پسر یتیمی که یادگار پدرش است، به پادشاه یثرب (مدینه) اشاره دارد.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم چه بر سرت آمده است از دشمنی‌ات؟ چه بلایی از طرف شیطانت به سرت آمده است؟

هوش مصنوعی: آیا تو در میدان جنگ همچنان زنده‌ای؟ نمی‌دانم که آیا دوباره به زندگی برمی‌گردی یا نه.

هوش مصنوعی: اگر در میدان نبرد تو را ببینم که کشته شده‌ای، بر مرگ تو گریه می‌کنم و دل‌تنگ و غمگین می‌شوم.

هوش مصنوعی: اگر زنده هستی، پس چرا به سمت من نمی‌آیی تا یک لحظه چهره‌ام را ببینی؟

هوش مصنوعی: کنارم بنشین و از خوشی‌های خود بگو، لب من به خاطر لب تو رموزی را بیان خواهد کرد.

هوش مصنوعی: اگر از تو گل زیبایی بچینم، کامم از sweetness پاسخ تو پر خواهد شد.

هوش مصنوعی: در زمانی که تو برای نبرد آماده شدی و بازوهایت را بالا بردی، به سوی سپاه دشمن با تشنگی و شجاعت حمله کردی.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم تو از کدام آب و سرزمین به این موفقیت رسیده‌ای، یا اینکه آیا از آب تند و خشمگین آسیب دیده‌ای.

هوش مصنوعی: به سمت خیمه برو و از میدان جنگ، صدای ناله و زاری را که از پرده‌های چوبی سیاه می‌آید بشنو.

هوش مصنوعی: زمانی که شاهزاده صدای ناله مادرش را شنید، به سمت چادر او راهی شد.

هوش مصنوعی: مادر عروس با زاری و گریه و خواهرش با شادی و تبریک به سمت او دویدند.

هوش مصنوعی: در اینجا به دو نوع انسان اشاره شده است؛ یکی که صبر و تحمل ندارد و همیشه بی‌تاب است، و دیگری که در حال گله و شکایت است و از چشمانش اشک می‌ریزد.

هوش مصنوعی: وقتی شاهزاده هر دوی آن‌ها را دید، مدتی به خاطر رفتارشان گریه کرد.

هوش مصنوعی: شکیبایی و صبری که از غم‌های آن‌ها به دست آورد، سبب شد تا به سمت میدان نگاه کند و از چادر خود بیرون بیاید.

هوش مصنوعی: از خیمه خارج نشو، زیرا دختر امام دامنش را گرفته است.

هوش مصنوعی: او با شتاب و هیجان در راه می‌رفت و از دل خسته‌اش آهی برمی‌کشید.

هوش مصنوعی: وقتی عروس از پشت پرده بیرون آمد، صدای شاد و پرشوری از پرده سیاه ایجاد شد.

هوش مصنوعی: به او گفت: ای پرستار و همسر و نگهبان جان من، تو آرامش زندگی من هستی.

هوش مصنوعی: چقدر می‌خواهی دوری از من، در حالی که من در تنهایی‌ام همراهم نیستی؟ روح من چه کم و کاستی دارد که این‌گونه از من دوری می‌کنی؟

هوش مصنوعی: داماد شاد و با افتخار شاه، کجا می‌روی که از این اتاق عروسی خارج شده‌ای؟

هوش مصنوعی: ای پسر عم، نخواه که بدون تو من به محفل شادی و خوشی بروم، چون آنجا برای من تبدیل به محلی برای غم و عزا می‌شود.

هوش مصنوعی: به چهره‌ات خنجر تیز و برّنده نزن، ای زیباروی! دستت را از خون عاشق دور نگه‌دار.

هوش مصنوعی: ای پسر عم، به جان حسن (ع)، از نزدیک محبوب نرو و دلدار را ترک نکن.

هوش مصنوعی: خدایا، مرا از خودت دور نکن و روحم را از بدنم جدا مساز.

هوش مصنوعی: از من نخواه که به خاطر غم خودم دلم را خون کنم. همان‌طور که موهایت سیاه است، قسمت من هم همین‌طور است.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که شوق دیدار تو، مانند شوق دیدن حوریان بهشتی، مرا به باغ بهشتی می‌برد و در آنجا مملو از شادی و جشن است.

هوش مصنوعی: به خاطر حال و روز نابسامان من، آرامش و هوش از من سلب شده است و این درد و زاری من به کسی نمی‌رسد.

هوش مصنوعی: چون داماد آن ناله را از عروس جدید شنید، با حسرت و آه به او گفت.

هوش مصنوعی: ای دلبر خوش‌چهره، دل من را شاد بگردان و غم‌های آن را از بین ببر.

هوش مصنوعی: در برابر خداوند، که چهره‌ای زیبا و دلربا دارد، من بدون تو مانند روی اهریمنان هستم.

هوش مصنوعی: من به دنبال بهشت هستم و در این تلاش، تو را می‌یابم که مانند حوری زیبا و دلربا، بهشت منی.

هوش مصنوعی: من و نوازش حوری بهشت – این را نخواهم که به ملاقات کسی جز تو خوشحال شوم.

هوش مصنوعی: ای کاش که لحظه‌ای با تو بودم و کسی از دل این غم به دیدارت نمی‌رسید.

هوش مصنوعی: به تو هیچگاه رازی از دل خود نگفتم، زیرا راهی که در پیش گرفته‌ام به ناکامی و مرگ می‌انجامد.

هوش مصنوعی: ای بانوی بهشتی، به سخنان عموزاده‌ی ناتوان گوش کن.

هوش مصنوعی: وقتی من در میدان نبرد کشته شوم، بدنم را به نزد خیمه ی شاه بیاورید.

هوش مصنوعی: از حضور تو در جامعه دوری کن، که در غیر این صورت، با ظاهری نامناسب و چهره‌ای خونی نمایان خواهی شد.

هوش مصنوعی: برای من به خاطر مرگم نوای غمگین سر نده و گره‌هاي ناامیدی‌ام را باز نکن.

هوش مصنوعی: از دشمن خود، چهره و موی خود را پنهان کن، چرا که ناراحتی و آزار در دنیاهای دیگر را برنمی‌تابی.

هوش مصنوعی: صبر و بردباری را از غم و اندوه خود بگیر و در خلوت خود به آن پناه ببر.

هوش مصنوعی: اگر غم و اندوهی بر تو سایه افکند، آرام آرام اشک بریز و آهسته ناله کن.

هوش مصنوعی: حال که من رفته‌ام، تو را پاینده و پایدار نگه دارد. ای خدای جهان، به تو پناه می‌برم.

هوش مصنوعی: او گفت این را و به محض اینکه جان از بدن جدا شد، آن فرد بلندمرتبه با افسوس بسیار رفت.

هوش مصنوعی: او از بالای تپه‌ای که بادی بر آن می‌وزید نشسته و پا بر خاک گذاشت و به سمت دشمن خود حرکت کرد.