هوش مصنوعی: گروهی از همه جانب به او حمله کردند و نیزه‌ها را بلند کرده و شمشیرها را آماده کردند.

هوش مصنوعی: دلاور که مبارزه را این‌طور مشاهده کرد، دشنه‌ای با رنگ قرمز مانند آب از غلاف بیرون آورد.

هوش مصنوعی: اسب را به زمین انداخت و با دست‌های خود بر سر و صورت خاک تهی از ارزش کوبید.

هوش مصنوعی: هر کجا که شمشیر را کشیدی، بر سرها سنگینی کردی و بر زمین افتادی.

هوش مصنوعی: تو در میدان نبرد، به تنهایی با دشمن روبه‌رو شده‌ای و به هیچ چیز جز شجاعت و قدرت خود 믿 نداشته و نگران ضعف‌ها و کمبودها نیستی.

هوش مصنوعی: تو گفتی که او به خاطر فکر بدش مانند ابری، شعله‌های آتش را می‌پوشاند و مثل خاشاک و خار، باعث آزار و آسیب می‌شود.

هوش مصنوعی: این شعر به توصیف دو وضعیت می‌پردازد: یکی زمان‌هایی که به شدت ویران‌کننده مثل سیل‌های عظیم فرا می‌رسند و دیگری لحظاتی پر از قدرت و انرژی مانند آذرخش سوزان که زندگی را تغییر می‌دهد. به طور کلی، این ابیات به شدت و تأثیر این پدیده‌ها بر زندگی و محیط اشاره دارد.

هوش مصنوعی: در این بیت، گویا شخصی با استفاده از شمشیر خود به مردان آسیب می‌زند و ناگهان در گوش عشقش ترانه‌ای می‌خواند. به نظر می‌رسد که شاید او در حال بیان احساسات یا درونیات خود از طریق موسیقی است، همزمان با اقداماتی که انجام می‌دهد.

هوش مصنوعی: به چه مدت باید با دشمن بدخلق مبارزه کنی؟ از زندگی دست بردار و به دنبال عشق و هدف واقعی‌ات برو.

هوش مصنوعی: از خودت خارج شو و دنیا را نظاره کن، نوشیدن شراب عشق و حال‌وهوای آن را تجربه کن.

هوش مصنوعی: از هم جدا کن پیوند روح و جسم را و با عشق محبوب به هم بپیوند.

هوش مصنوعی: شجاعی که مانند دریا در حال تلاطم است، از عشق و محبت به شدت هیجان‌زده و پرجنب‌وجوش شده است.

هوش مصنوعی: انسانی که در عشق و هیجان جانانش غرق شده به حالت جنون‌آوری دچار شده است، به‌طوری‌که از خود و واقعیات زندگی‌اش بی‌خبر و دور افتاده است.

هوش مصنوعی: سپس از سر با ارزش و بلندش، دو زره را به یک سمت پرتاب کرد.

هوش مصنوعی: رزمنده لباس خود را از تن درآورد و نگران نبود از تیغ و لشکر ظلمت.

هوش مصنوعی: جوانی شجاع و نترس، به تنهایی به میدان دشمنان رفته و خود را به نمایش گذاشت.

هوش مصنوعی: یکی به او گفت: ای دل brav و شجاع، چرا لباس جنگت را از خود دور کردی و کنار گذاشتی؟

هوش مصنوعی: اگر انسانی را که آسیب دیده است، از حریر و نرمی بی‌پوشانی و او را در برابر شمشیر و تیر قرار دهی، در واقع او را در موقعیتی خطرناک و vulnerable قرار داده‌ای.

هوش مصنوعی: عابس به او گفت که در مسیر دوست، بهتر است مانند مغز باشم که از پوست جدا می‌شود.

هوش مصنوعی: عشق یار اینگونه مرا می‌پسندد که تن و جانم در این عشق به کار نمی‌آید.

هوش مصنوعی: گفت این شخص به خود نگاه کرد و دید که میدان جنگ پر از شجاعت او شده است.

هوش مصنوعی: وقتی عمر به برهنگی و عریانی جسمش نگاه کرد، از دلش خروش و هیاهویی برچید.

هوش مصنوعی: ای دوستان، بیایید دست به کار شویم و به بدنه مرد باری از سنگ بیفکنید.

هوش مصنوعی: در اطراف او، گروهی از سربازان جمع شدند و به او که به حالت عریان بود، سنگ‌های خشم و کینه پرتاب کردند.

هوش مصنوعی: سوار بانمک و خاطر جمع در هنگام جنگ، از باران سنگی که به طرفش می‌بارید، سرش را به این سو و آن سو نچرخاند.

هوش مصنوعی: برای یاری رساندن به خسرو در کربلا، تن خود را سپر کرد و در برابر تیر بلا ایستاد.

هوش مصنوعی: او نه از تیغ می‌ترسد و نه از تیر، بر تنش سنگی سخت همچون ابریشمی نرم وجود دارد.

هوش مصنوعی: شه هیچ‌گونه نسبت به یاری کسی دریغ نمی‌کند و بر دشمنان بدخواه به شدت حمله می‌کند.

هوش مصنوعی: از طرف دیگر، هر قدمی که او برمی‌دارد، همان بنده‌ای است که سرنوشتی نیکو دارد.

هوش مصنوعی: سران ستمگران به خاطر هنر و مهارت و قدرت شمشیر و دست، از بدنشان جدا شد.

هوش مصنوعی: پس از آنکه جنگ‌های زیادی میان آن دو به وقوع پیوست، کارها به شدت دشوار شد.

هوش مصنوعی: جوانانشان از دنیا رفتند و زمانه برای آنها به پایان رسید.

هوش مصنوعی: به سمت آنجا که جستجو کردند، لباس‌های خود را جمع کردند و تخت شاهانه را در مینو قرار دادند.

هوش مصنوعی: شنیدم که سر عابس را بریدند و نزد عمر بردند.

هوش مصنوعی: هر کسی درباره سپاهی که به خاطر شمشیر من نابود شده، صحبت کرد.

هوش مصنوعی: این بحث به قدری طولانی و پیچیده شد که آنها تصمیم گرفتند ساز و آواز کنند.

هوش مصنوعی: عمر گفت که آن سوار، کسی نبود که بتواند در برابر روزگار مقاومت کند و از آن فرار کند.

هوش مصنوعی: این شورش و هیاهو به چه دلیل است؟ آیا شما نیز در کشتن عابس شریک هستید؟