هوش مصنوعی: به شدت خسته از آن شخصیت باستانی، لحظه‌ای مردانگی‌اش را به دیوار تکیه داد.

هوش مصنوعی: لحظه‌ای از جنگ استراحت می‌کند و سپس دوباره به دشمن حمله می‌کند.

هوش مصنوعی: بدون تو، جانم تشنه است و از شدت عطش، رنگ رویم به زردی گل لاله در آمده است.

هوش مصنوعی: دشمنانی که نسل نامناسبی دارند، از آب خواستند تا دردی را که در دلشان دارند، آرام کند.

هوش مصنوعی: گویا طوعه از بالای بام خانه شنید و به پایین آمد.

هوش مصنوعی: یک نفر جامی پر از آب شیرین و خوشمزه آورد و آن را به نزدیک آن جوان شجاع برد.

هوش مصنوعی: شجاعی با دلیری، آب را برداشت تا نوشید و سپس به میدان جنگ رفت و با سپاهیان مبارزه کرد.

هوش مصنوعی: وقتی لب‌هایش مانند جواهری قرمز و زیباست، گویی که این زیبایی بر تمام دنیا اثر گذاشته و زندگی را از خون و غم به شیرینی و طراوت تبدیل کرده است.

هوش مصنوعی: درون آن لعل، دانه‌های گرانبهایی وجود دارد که در آب کثیف و خون آمیخته شده‌اند و این دانه‌ها از یکدیگر جدا شده‌اند.

هوش مصنوعی: او صبر کرد و با دل ناآرام، آن آب خونین را بر زمین ریخت.

هوش مصنوعی: واقعاً نابخرد است که سلطان دین به خاطر انتقام، تشنه لب کشته شود.

هوش مصنوعی: او آرزو دارد که مانند یک پادشاه از این دنیا با دلی تشنه به سوی بهشت برود.

هوش مصنوعی: او آب نخورده و با لب‌های تشنه، جانش را از دست داد و دوباره به جنگ و نبرد روی آورد.

هوش مصنوعی: این ابیات به توصیف یک جنگجو باخصوصیات برجسته می‌پردازد. او مانند شیری آزاد و قدرتمند در میدان نبرد ظاهر می‌شود و به دشمنان خود حمله می‌کند. این شخصیت با شجاعت و نیرویی که دارد، می‌تواند بر صفوف دشمن غلبه کند و بر خط مقدم جنگ تأثیر بگذارد.

هوش مصنوعی: زمانی که شمشیر او به کار گرفته شد، بدن از سر جدا شد و این جدایی به چنان شدت بود که دیگر بر هم ارتباطی نداشتند.

هوش مصنوعی: وقتی دشمنان به سرنوشت بدی دچار شدند، مانند برگ‌های زرد پاییزی که به راحتی از درخت می‌ریزند، تیغ او به شدت و تند عمل می‌کند.

هوش مصنوعی: زمانی که پسر اشعث از جنگ به سختی افتاد و وضعش به وخامت گرایید، کار سپهبد به حالت بحرانی درآمد.