هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که تو تمام نامه‌ها را به این شکل انتخاب کرده‌ای که فقط با قلم‌هایی نوشته شده‌اند که هیچ کمال و زیبایی ندارند.

هوش مصنوعی: ای پادشاه عادل و دادگر، تو پدر تاجدار و نیکوکار هستی، مانند مه که در آسمان می‌درخشد.

هوش مصنوعی: یزید، ستمگر و بی‌رحم، برای نشان دادن ظلم و ستم خود، همان راهی را می‌رود که پدرش در پیش گرفته بود.

هوش مصنوعی: دل ما چندان علاقه‌ای به او ندارد، زیرا او به ذات خود ناپاک و بی‌خود است.

هوش مصنوعی: پدر تو بدی بود، پادشاه عراق، زیرا تو به تختگاه عراق تعلق داری.

هوش مصنوعی: ما کسی را به عنوان رهبر نداریم، جز تو که پیشوای واقعی همه هستی.

هوش مصنوعی: اگر امروز در عراق به کسی کمک نکنیم، فردا همه چیز برای ما تغییر خواهد کرد.

هوش مصنوعی: ما در لحظه‌ای که از تو شکایت‌ها کنیم، به اوصاف پاک پیامبر، جان و دل خویش را به تو متصل می‌سازیم.

هوش مصنوعی: ما را جز تو، ای سرور پیامبران، هیچ کسی در دین رهنما نیست.

هوش مصنوعی: دل از محبت و ارتباط خود را گسست، او هیچ یک از آنچه گفتیم را نشنید.

هوش مصنوعی: اگر خداوند روزی از تو سوال کند، در آن لحظه چه جوابی خواهی داد؟

هوش مصنوعی: لطفاً زحمت سفر به مرز عراق را به خودتان بدهید، زیرا دیگر توان ادامه دوری از شما را نداریم.

هوش مصنوعی: بهار فرارسیده و تمام زمین سرسبز و شکوفا شده است. ای مدیر و پیشوای دین، این زمان بهار است.

هوش مصنوعی: از میان گل‌های زیبا و رنگارنگ، فضا به شدت وسیع است و جا تنگ می‌شود.

هوش مصنوعی: بهتر است که کمی به دیدن ما بیایی، چرا که مهمانی برای ما بسیار اهمیت دارد و نوعی افتخار است.

هوش مصنوعی: وقتی آن نامه‌ها را شهریار خواند، عم زاده مشهورش را نزد خود فراخواند.