هوش مصنوعی: محمد، فرزند ارزشمند و حقیقی، به نزد پادشاه آمد.

هوش مصنوعی: وقتی به نزد پادشاه خوشبخت رسیدی، گفتی که او به مانند خورشید و ماه با هم هماهنگ شده‌اند.

هوش مصنوعی: او دو دستش را بالا برد و پس از بوسیدن زمین، از عمق وجودش ناله‌ای دردناک سر داد.

هوش مصنوعی: ای کسی که مانند پدری، بالاتر از هر چیز هستی و برتر از تمام پادشاهان، تو همیشه در جایگاه بالاتری قرار داری.

هوش مصنوعی: بفرما ببینم قصدت کجا است؟ چرا از این مرز دور می‌شوی؟

هوش مصنوعی: ای پادشاه، می‌دانم که در این زمین پاک و مقدس، احساس دوری و جدایی به سمت عراق در وجودم سرازیر می‌شود.

هوش مصنوعی: به آن مکان شتاب نکن که در آنجا به چاه و آب گرفتار می‌شوی.

هوش مصنوعی: اگر در آنجا نمانی و خوشحال نباشی، به آرامی به سمت مرز یمن برو.

هوش مصنوعی: اهل یمن به دوستی و محبت تو تمایل دارند و به رهبری تو علاقه‌مند هستند.

هوش مصنوعی: اگر در آنجا نتوانی آرام بگیری، به سمت مرز یمن برو و با احتیاط حرکت کن.

هوش مصنوعی: کسانی از یمن که به دوستی شما معروفند، قطعاً خواهان فرماندهی شما خواهند بود.

هوش مصنوعی: در آنجا اگر هم کارها تغییر کند، باید به بیابان بروی و از آن مرز فاصله بگیری.

هوش مصنوعی: برادر، به عراق نرو، زیرا که به تو نصیحت می‌کنم که از این کار پرهیز کنی.

هوش مصنوعی: تو شاهدی که آن قوم پیمان‌شکن با مرتضی و حسن چه کردید.

هوش مصنوعی: نه دوده را بی صاحبش رها کن و نه شهر دین را بی رهبر.

هوش مصنوعی: وقتی شاه برادر فرخ را دید، به خاطر احساساتش شروع به عذرخواهی و ابراز ناراحتی کرد و اشک و آه کشید.

هوش مصنوعی: وقتی مرا همچون جان در آغوش فشرد، صدای او باعث شد که من هم به گریه بیفتم.

هوش مصنوعی: تو ای پرچم دلیر و نامدار، یادگاری از پدری به من باقی مانده‌ای.

هوش مصنوعی: من هر چه تو بگویی را قبول دارم و درست می‌دانم، زیرا تمام توجه و تمایلات من به سمت تو و نظر توست.

هوش مصنوعی: رفتنم از حجاز به عراق، پیروی از فرمان دانایی است که رازها را می‌داند.

هوش مصنوعی: من چاره‌ای جز اطاعت از او ندارم و از این پس نمی‌توانم در این سرزمین زندگی کنم.

هوش مصنوعی: یک نفر نامه‌ای برای شاهی با ویژگی‌های نیک نوشت و در آن نامه به برادرش که خوش یمن بود، اندرز داد.

هوش مصنوعی: او را به سرعت ترک کرد و شاه همچنان در آنجا ایستاد، در حالی که از چشمانش اشک جاری بود.