هوش مصنوعی: عشق تو باعث شکستنی کمرم شده است، ای محبوب. دیگر توان زیادی ندارم و از غم تو دلم چنان آشفتگی پیدا کرده که دیگر نمی‌توانم تحمل کنم.

هوش مصنوعی: مرا از در خود بیرون نکن، زیرا من کسی نیستم که گناهی کرده باشد. من غیر از در خانه تو، هیچ در دیگری برای ورود ندارم.

هوش مصنوعی: تو چرا از من می‌پرسی که دل من چه می‌خواهد، در حالی که خودم هم از دل خودم بی‌خبرم؟ و چه نیازی به توجّه به جان من داری، وقتی من از جان خودم فاصله گرفته‌ام؟

هوش مصنوعی: تو که تمام وجودت شیرینی و زیبایی است، چه می‌دانی که من به خاطر غم و اندوه چقدر درد می‌کشم و همچون نی‌ای شده‌ام که صدایش غم‌انگیز است و از زندگی شیرینی ندارم.

هوش مصنوعی: وقتی که تو با یک اشاره از خودت پرده برداری، عشق من به تو را به شیوه‌ای نشان می‌دهم که هیچ سلاح دیگری ندارم.

هوش مصنوعی: به زیبایی‌های دل‌انگیز و جذابان، با چشم پاک و بی‌آلایش بنگرید. کسانی که دارای بینش و دیدگاهی روشن هستند، می‌توانند به درستی زیبایی‌ها را مشاهده کنند؛ اما من آن نگاه و بینش را ندارم.

هوش مصنوعی: به خاطر دوری تو در شب، بر دل صبح دعا می‌کنم، ولی با وجود تمام غم و ناراحتی‌هایی که دارم، به دل تو هیچ تأثیری ندارم.

هوش مصنوعی: سرنوشت و قضا مقدر کرده که من نشان تیر عشقت را بپذیرم و از این سرنوشت نمی‌توانم گریزی داشته باشم، چون قدرتی برای جلوگیری از آن ندارم.

هوش مصنوعی: مردم به دنبال الهام و نشانه‌هایی هستند، اما من که از دریای وجودم به گوهر تبدیل شده‌ام، در دریای غم غرق شده‌ام و از ارزش واقعی‌ام بی‌بهره‌ام.