ابن یمین » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>بگذار که تا بوسمت ای جانان لب</p></div>
<div class="m2"><p>کاندر خور صد هزار بوسست آن لب</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>تا میدهدم حسن تو پروانه عشق</p></div>
<div class="m2"><p>بی گریه چو شمعم نبود خندان لب</p></div></div>

دیوان اشعار ابن یمین فریومدی - تصویر ۶۹۶

شمارهٔ ۴۵

بگذار که تا بوسمت ای جانان لب
کاندر خور صد هزار بوسست آن لب
تا میدهدم حسن تو پروانه عشق
بی گریه چو شمعم نبود خندان لب

هوش مصنوعی: این شعر درباره عشق و زیبایی معشوق است. شاعر از جانان خود می‌خواهد که بوسه‌اش را بپذیرد، که این بوسه معادل صد هزار بوسه ارزش دارد. او همچنین بیان می‌کند که وقتی حسن معشوق را می‌بیند، مثل پروانه‌ای عاشق می‌شود و از آنجا که عشقش عمیق است، نمی‌تواند بدون گریه خوشحال باشد.

شمارهٔ ۴۳

شمارهٔ ۴۴

هوش مصنوعی: اجازه بده تا تو را ببوسم، ای محبوب، زیرا این لب تو، در میان لب‌های دیگر، به اندازه صد هزار بوسه ارزش دارد.

بگذار که تا بوسمت ای جانان لب

کاندر خور صد هزار بوسست آن لب

هوش مصنوعی: هرگاه به زیبایی تو نگاه می‌کنم، همچون شمعی بی‌نهایت غمگین و بی‌صدا هستم و لبخندم از بین می‌رود.

تا میدهدم حسن تو پروانه عشق

بی گریه چو شمعم نبود خندان لب

شمارهٔ ۴۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده