ابن یمین » دیوان اشعار » قطعات » شمارهٔ ٢۵٠

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>پنج روزیکه در کشاکش غم</p></div>
<div class="m2"><p>در سرای سپنج خواهی بود</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گر فزون از کفاف میطلبی</p></div>
<div class="m2"><p>طالب درد و رنج خواهی بود</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>مال کز وی تمتعت نبود</p></div>
<div class="m2"><p>چه کنی مار گنج خواهی بود</p></div></div>

شمارهٔ ٢۵١

پنج روزیکه در کشاکش غم
در سرای سپنج خواهی بود
گر فزون از کفاف میطلبی
طالب درد و رنج خواهی بود
مال کز وی تمتعت نبود
چه کنی مار گنج خواهی بود

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به بیان رنج و غم ناشی از طمع و خواسته‌های بیش از حد می‌پردازد. او می‌گوید که اگر انسان بخواهد بیشتر از نیازش داشته باشد، به دنبال درد و رنج خواهد رفت. همچنین، اشاره می‌کند که اگر از مال و ثروتی که به آن لذت نمی‌برد، بهره‌ای نبرد، در واقع به دنبال چیزی خواهد بود که هیچ فایده‌ای ندارد. در نهایت، شاعر تأکید می‌کند که پشتوانه و گنج واقعی، لذت بردن از چیزهایی است که واقعاً ارزشمندند.

شمارهٔ ٢۴٩

شمارهٔ ٢۵٠

هوش مصنوعی: در پنج روزی که درگیر مشکلات و غم‌ها خواهی بود.

هوش مصنوعی: اگر بیش از نیاز خود طلب کنی، در واقع در جستجوی درد و رنج خواهی بود.

طالب درد و رنج خواهی بود

هوش مصنوعی: اگر از چیزی که به دست آورده‌ای لذتی نمی‌بری، هیچ فایده‌ای ندارد. گنجی که به آن دسترسی نداری، برایت سودی ندارد.

چه کنی مار گنج خواهی بود

شمارهٔ ٢۵٠

اطلاعات

برگردان به زبان ساده