ابن یمین » دیوان اشعار » قطعات » شمارهٔ ٢۴١

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>بغربت ار چه سپهرم بدان صفت دارد</p></div>
<div class="m2"><p>که سوی حضرت شاهم همیشه راه بود</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ز دل برون نکنم همچنان هوای وطن</p></div>
<div class="m2"><p>درین حدیث کسی را چه اشتباه بود</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>که شیر بیشه خود دوست تر از آن دارد</p></div>
<div class="m2"><p>که در ملازمت پایتخت شاه بود</p></div></div>

شمارهٔ ٢۴٢

بغربت ار چه سپهرم بدان صفت دارد
که سوی حضرت شاهم همیشه راه بود
ز دل برون نکنم همچنان هوای وطن
درین حدیث کسی را چه اشتباه بود
که شیر بیشه خود دوست تر از آن دارد
که در ملازمت پایتخت شاه بود

هوش مصنوعی: این شعر به بیان احساس غربت شاعر می‌پردازد. او بر این نکته تأکید دارد که هرچند در آسمان یا مکان‌های دیگر ویژگی‌هایی وجود دارد که او را به سمت دربار شاه می‌کشاند، اما هیچ‌گاه عشق به وطن از دل او بیرون نمی‌رود. او می‌گوید که حتی کسانی که در نزدیکی شاه هستند، ممکن است به وطن خود بیشتر علاقه‌مند باشند، چرا که همانند یک شیر در خانه خود، احساس تعلق بیشتری دارند.

شمارهٔ ٢۴٠

شمارهٔ ٢۴١

هوش مصنوعی: اگرچه در غربت زندگی می‌کنم و آسمان نیز به همین شیوه به نظر می‌رسد، اما همیشه راهی به سوی شاه وجود دارد.

بغربت ار چه سپهرم بدان صفت دارد

که سوی حضرت شاهم همیشه راه بود

هوش مصنوعی: نمی‌توانم عشق و وابستگی به وطن را از دل بیرون کنم؛ در این موضوع کسی اشتباه نمی‌کند.

ز دل برون نکنم همچنان هوای وطن

درین حدیث کسی را چه اشتباه بود

هوش مصنوعی: شیر جنگل بیشتر از این که در دربار شاه باشد، به داشتن دوست خود اهمیت می‌دهد.

که شیر بیشه خود دوست تر از آن دارد

که در ملازمت پایتخت شاه بود

شمارهٔ ٢۴١

اطلاعات

برگردان به زبان ساده