هوش مصنوعی: ای دل، چه کار کنم با وطنم که در آن هر لحظه هزاران غصه و درد از هر طرف به من می‌رسد؟

هوش مصنوعی: در دل آرزوهایم دهانم را بسته‌ام و هرگز نخواهم گشود، حتی اگر همه خوشی‌ها و لذت‌ها به من برسد.

هوش مصنوعی: دنیا به ارزش آن نمی‌ارزد که باعث شود ذهنت پر از افکار منفی و غمناک شود.

هوش مصنوعی: واقعاً از دو عالم (دنیا و آخرت) دچار دل‌زدگی و خستگی هستم. اگر فرمان او به من سپرده شود و به من برسد، چه خواهد شد؟

هوش مصنوعی: در میان زمان و روزگار، تنها یک سرو بلند و زیبا وجود دارد و آزادی مانند من نمی‌تواند به سادگی به سوی چمن برسد.

هوش مصنوعی: ستارهٔ سهیل مانند ستارهٔ سها به خاطر شرم پنهان می‌شود، اگر نیروی برق‌گونهٔ یاد تو به سمت سرزمین یمن برسد.

هوش مصنوعی: اگر حاسدان به من بد نگاه می‌کنند، مسئله‌ای نیست؛ چون قدرت آنها به اندازه‌ای نیست که به ملک و حکومت اهریمن برسد.

هوش مصنوعی: حسودان هرگز نمی‌توانند به مقام و منزلت من برسند، حتی اگر بخواهند به من نسبت همسری بدهند. چگونه ممکن است کسی که به توحید باور دارد، به این مرتبه نزدیک شود؟

هوش مصنوعی: کی سهی مانند سرو بلند به جویبار بیفتد؟ آن سبزه‌ای که پایش به خاک دمن می‌رسد، از کجا می‌تواند سرکشی کند؟

هوش مصنوعی: چرا باید به ذلت تن دهم؟ نگذارم احترامم از بین برود؛ حتی اگر جانم را هم به قیمتش بدهم، وقتی وقتش برسد.

هوش مصنوعی: در باغی که از آن عطر گل و یاسمن به مشامم می‌رسد، چه نیازی به دل‌مشغولی و فکر کردن به مشکلات دارم.

هوش مصنوعی: به سمت محبوب جهان می‌روم تا با لطفش، طلا به من برسد.

هوش مصنوعی: شیخ علی دارای باغی است که هر لحظه از گل‌های آن نسیم خوشبو و عطر سمن به مشامم می‌رسد.