هوش مصنوعی: وقتی که به قامت بلند و زیبایت نگاه کردم، دلم از دیدن سرو و شمشاد بسیار خسته و ملول شد.

هوش مصنوعی: در فضایی که لب‌های شیرین تو وجود دارد، ای خسرای زیبا، تلخی‌های زندگی به لحظه‌ای روح مرا، مثل فرهاد، تحت تأثیر قرار می‌دهد.

هوش مصنوعی: تا وقتی که صبحی از نیل به من نگاه می‌کند، در آرزوی دجله بغداد هستم.

هوش مصنوعی: هرگز اجازه نده که دل من شاد باشد، اگر بخواهد که عشق تو مرا از غم‌هایم آزاد کند.

هوش مصنوعی: عشق تو همیشه در کنار من بوده و همیشه با روح من است، عشق تو مانند همزاد من به حساب می‌آید.

هوش مصنوعی: اگر دل تو به سختی و بی‌احساسی ادامه ‌دهد، هرگز نرم نمی‌شود. اما آیا می‌شود آهن و فولاد را با آب نرم کرد؟

هوش مصنوعی: آتش و آب نشان‌دهنده احساسات عمیق من هستند و این بیانگر این است که عشق تو چقدر می‌تواند مرا به زودی از بین ببرد، مانند اینکه خاک به راحتی در باد پراکنده می‌شود.

هوش مصنوعی: من آن قدر بی‌نصیب و بی‌توجه به دیگران هستم که حتی به خاطر کسی، تمایلی به دوستی و عشق ندارم؛ زیرا تنها احساسات و رنج عشق تو است که مرا آزار می‌دهد.

هوش مصنوعی: با درد جدایی تو، همچون ابن یمین، مدارا می‌کنم تا از همراهمی و وصال تو، شادی به دل من ببخشد.