هوش مصنوعی: ای زیبای دل‌ربا، بیا و با لب‌های شیرینت، غم و اندوه جان ما را از بین ببر و آزادمان کن.

هوش مصنوعی: اگر نسیم صبح بویی از وصال محبوب را به ما برساند، برای شکرگزاری جانم را فدای نسیم خواهیم کرد.

هوش مصنوعی: اگر سرمه‌ای که در چشمانم می‌زنم از خاک پای تو باشد، هیچ گاه به چشمانت کُحَل نمی‌زنم.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم از خط نوشته‌ی تو بخوانم و هر دو چشمت به من تصدیق کنند، ای پسر، همه‌ی دردها و مشکلات را می‌بینم.

هوش مصنوعی: با حرف‌های آنها کاری نداشته باش، چرا که من حالاتی از راستی را می‌بینم که مانند مستی است.

هوش مصنوعی: از این به بعد من فقط با گریه و آه زندگی می‌کنم، چون محبوبم دیگر نمی‌خواهد هیچ چیز جز این آب و این هوا را.

هوش مصنوعی: من برای او وفا ورزیدم، اما این تلاش بیهوده‌ای بود؛ زیرا کسانی که نیکوکارند، راه وفا را نمی‌دانند.

هوش مصنوعی: چرا ابن یمین را از خانه‌اش طرد می‌کنی، در حالی که حتی شاهان هم گدایان را از درگاه خود نمی‌رانند؟