هوش مصنوعی: ای ساقی، شرابی به ما بده که مانند آتش درخشان و جالب است. بلافاصله به من بده و مرا از خود دور نکن، و در کنار این، یاد کن و فراموش نکن.

هوش مصنوعی: ای کسی که مانند آتش داغ و سوزان هستی، تو مانند آب حیات، می‌توانی زندگی‌بخش باشی. اگر می‌خواهی از دریا و غم و اندوه نجات پیدا کنی، باید به این نیروهای زنده توجه کنی.

هوش مصنوعی: آسایش را رها نکن، چرا که هر لحظه از آرامش دارای ارزشی است. در تاخیر، آسیب‌ها وجود دارند و زمان لذت و زندگی از دست خواهد رفت.

هوش مصنوعی: این شعر به بررسی تضاد بین تلخی و شیرینی می‌پردازد. می‌گوید که تلخی‌هایی که در زندگی وجود دارد، می‌تواند به عنوان طعمی شورانگیز و جذاب در نظر گرفته شود. در واقع، این تلخی‌ها به نوعی باعث می‌شوند که انسان بتواند به کام‌جان شیرین خود برسد، چون این تلخی‌ها از ریشه‌هایی طبیعی و واقعی می‌آیند. بنابراین باید تلخی‌ها را پذیرفت و از آن‌ها نفع برد.

هوش مصنوعی: اگر مرا می‌دیدی که از تدبیر کارها دست کشیده‌ام، متوجه می‌شدی که آنچه به انسان‌ها می‌رسد، از حالات و وضعیت‌ها ناشی می‌شود و در حقیقت، همه چیز در دستان تقدیر است.

هوش مصنوعی: امروز فرصت خوبی برای کار و لذت بردن است، زیرا دیروز سپری شده و فردا هنوز نیامده است. پس بهتر است از زمان بهره‌برداری کنی و از خوشی‌های فردا غافل نشوی.

هوش مصنوعی: بیا ای نوشنده، برای ما از شراب بنوشان که حالتی درخشان دارد، حالتی که تنها کسانی را که به فضیلت‌ها رسیده‌اند، تحت تأثیر قرار می‌دهد.

هوش مصنوعی: این بیت به وصف خسرو عادل، پادشاهی نیکو و پرنفوذ می‌پردازد که علاوه بر عدالت و کاردانی، به خوبی از مملکت و دین خود محافظت می‌کند. وجود دشمنانی مانند گرگ‌ها، نمادی از تهدیدات در برابر اوست که نشان می‌دهد او به طور جدی و با شیفتگی از قلمرو و شات (مرزها یا سرزمین) خود دفاع می‌کند.

هوش مصنوعی: مالک حقیقی، با سخاوت و generosity عمل می‌کند و در دین خود، از چیزهایی که برای راحتی خود دارد می‌بخشد و مانند زکات، از مالش دست می‌کشد.

هوش مصنوعی: در این زمان، مقام پادشاهی به کسی غیر از او تعلق ندارد، همان‌طور که خدایی را به مجسمه‌های عزی و لات می‌بندند.

هوش مصنوعی: همیشه در عزتی پابرجا و استوار هستم، مانند نوری که در فراز دشت‌ها می‌درخشد.

هوش مصنوعی: هر کسی که از دستورات و فرامین رهبری‌اش پیروی نکند، مانند قلمان است که در چشمانش هیچ دیدی وجود ندارد و مانند دوات بدون جوهر می‌ماند.