ابن حسام خوسفی » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>فریاد که آن یار پسندیده برفت</p></div>
<div class="m2"><p>ناکرده وداع ما و نادیده برفت</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>دل را به که آرام دهم مسکین من</p></div>
<div class="m2"><p>کآرام دل و روشنی دیده برفت</p></div></div>

رباعی شمارهٔ ۱۱

فریاد که آن یار پسندیده برفت
ناکرده وداع ما و نادیده برفت
دل را به که آرام دهم مسکین من
کآرام دل و روشنی دیده برفت

هوش مصنوعی: در این ابیات، شاعر از رفتن یار محبوبش به شدت ناتوان و ناراحت است. او دلتنگی و احساس تنهایی خود را ابراز کرده و سوال می‌کند که چگونه می‌تواند دل خود را آرام کند، زیرا آن یار که باعث روشنی دل و دیده‌اش بود، ناگهان بدون وداع و دیدار رفته است.

رباعی شمارهٔ ۹

رباعی شمارهٔ ۱۰

هوش مصنوعی: آه و فریاد که محبوب مورد علاقه‌ام بدون گفتن خداحافظی و بدون اینکه نگاهی به من بیندازد، رفت.

فریاد که آن یار پسندیده برفت

ناکرده وداع ما و نادیده برفت

هوش مصنوعی: به چه کسی می‌توانم دل شاد کنم، ای بیچاره من که آرامش دل و روشنایی چشمانم رفت و تمام شد.

دل را به که آرام دهم مسکین من

کآرام دل و روشنی دیده برفت

رباعی شمارهٔ ۱۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده