هوش مصنوعی: غیر از خم زلف تو، دلم هیچ پناهی ندارد و عجیب است که دل‌ها چرا به سوی تو توجهی ندارند.

هوش مصنوعی: چه کسی است که بتواند در برابر زیبایی و جذابیت دو گل سیاه مانند بنفشه با قدی کوتاه، مقاومت کند؟

هوش مصنوعی: مردم باید طوری رفتار کنند که در برابر چشمان تو، دیگران از ظلم و ستمی که بر آن‌ها می‌رود، رنج نبرند و در کانون توجه تو، درستی و اعتماد حاکم باشد.

هوش مصنوعی: سینه‌ام مانند کوره‌ای پر از آتش به خاطر دوری محبوب است و جز نفس گرم من هیچ دلیل دیگری بر این سختی وجود ندارد.

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر اشاره می‌کند که دردی را که در دل دارد، به باد سپرده است تا به مقصد برساند، اما می‌داند که نسیم صبحگاهی (صبا) توانایی ورود به حریم معشوق را ندارد. این بیان به نوعی احساس ناتوانی و جدایی را منتقل می‌کند.

هوش مصنوعی: دل به سمت میکده می‌رود تا از مشکلات و دغدغه‌هایش فرار کند، زیرا دیگر تحمل درس و موعظه در خانقاه را ندارد.

هوش مصنوعی: ابن حسام به چه دلیل احساس عشق و وابستگی به زلف تو کرده است؟ او تنها داغ و شوق تو را دارد و هیچ گناهی بیش از این نمی‌تواند به گردن داشته باشد.