هوش مصنوعی: شب زمانی برای شادی و خوشگذرانی است و ساقی با نوشیدنی خالص و خوش‌طعمش می‌آید. نور رخسار او همچون شعله‌ای از روشنایی ماه در آمده است.

هوش مصنوعی: در شب‌های غم و تنهایی‌ام، ندا و بشارتی از آغاز خوشبختی به من رسید که می‌گوید: آن خورشید درخشان که روشنی‌بخش است، در راه است.

هوش مصنوعی: وقتی که تصویر لب‌های زیبای تو در نظرم می‌آید، به جای اشک، از چشمانم فقط خونریز می‌شود.

هوش مصنوعی: از ناله‌ها و بداخلاقی‌های من، خوشی و آرامش خواب از چشمان مردم رفت. ای مردم، آیا دیدگان تو هم چون خواب به سراغت می‌آید؟

هوش مصنوعی: تصویر ابرویت همیشه در چشمان من در حال چرخش است، مانند ماهی که در میان آب ظاهر می‌شود.

هوش مصنوعی: نسیم صبحگاهی با بادی نرم، موهای گیسوان سیاه تو را در هم می‌پیچد و این زیبایی باعث می‌شود که نسیم هم تحت تأثیر قرار گیرد و از زیبایی تو منبع انرژی بگیرد.

هوش مصنوعی: ابن حسام از دیدن نامه به گریه می‌افتد و اشک‌هایش مانند آب، کلمات را شستشو می‌دهد. او در حین نوشتن، وقتی به دوستانش فکر می‌کند، احساساتی می‌شود.