هوش مصنوعی: اگر به خاطر تصور زیبایی ابرویت به سجده بیفتم، همیشه این خیال را در ذهنم دارم که به فکر کسی می‌افتم که همیشه در دل من جای دارد.

هوش مصنوعی: به چشمان تو نگاه کردم و گفتم شاید تنها به تو نگاه می‌کنم، اما در واقع، خیال چشمان تو در ذهن من نشسته است.

هوش مصنوعی: اگر نگاه کنی، سیاهی و خطی که با قلم کشیده شده، مانند دایره‌ای است که با پرگار رسم شده است و این دایره، همچون نوری در شب می‌درخشد. حالا دقت کن که در دهانت، نقطه‌ای از خیال شکل نگرفته است.

هوش مصنوعی: گلی با رنگ و بویی مشابه سنبل، به خاطر زلف‌های تو، دامنش را گرفت و زلف‌های تو مانند ماهی در آب درخشید.

هوش مصنوعی: کدام انسانی وجود دارد که از عشق تو آسیب نبیند و کدام دلی هست که از درد جدایی تو آزار نبیند؟

هوش مصنوعی: اگر با ناز و زیبایی به نشستی، مانند گلی در کنار سرو خواهی بود، زیرا هر لحظه در تعادل و زیبایی تو، دیگران در مقابل تو کم اهمیت‌تر خواهند بود.

هوش مصنوعی: از دستم رفت و هیچ چیزی از دست نرفته‌ام، چرا برای نجات خودت دستت را بردار و به خودت کمک نکن؟

هوش مصنوعی: وقتی تمام دست‌ها در دامن لطف و محبت او هستند، پس دست ملامت را از دامن من دور کن و از سرزنش بپرهيز.

هوش مصنوعی: حال که نرگس مست و خوشحال به می‌ناکی جام زر (طلایی) برداشت، بیا باده بیاور که ابن حسام بار دیگر به گناه افتاده است.