هوش مصنوعی: واقعاً که نمی‌توانی از لبانم چیزی بدست آوری، حالا چه کار می‌کنی در این غم روزگار؟

هوش مصنوعی: وقتی وجود خود را مانند عود در آتش غم می‌سوزانی، بی‌خبر از این که چه درد و رنجی را به خود تحمیل می‌کنی، ای ساده‌دل.

هوش مصنوعی: موهایم را نپیچان، زیرا این کار در نهایت تو را بیشتر دلسرد و آشفته می‌کند.

هوش مصنوعی: اگر در راه عشق قدم می‌گذاری، باید از تمام خودخواهی‌ها و خواسته‌های خود دست برداری و از سر خود بگذری.

هوش مصنوعی: مانند تو، افرادی بسیاری در عشق به دام افتاده و به پای خود خاضع و خاشع هستند.

هوش مصنوعی: اگر از غم و درد خود به‌طور مداوم ناله کنی تا صبح یا اگر از صبح تا شب بگویی و بگریی، اثر آن نمی‌تواند حال تو را تغییر دهد.

هوش مصنوعی: از پیوند و وصل من هرگز کام نخواهی یافت، پس از این کام‌ها هیچ امیدی نداشته باش، که به ناامیدی می‌رسی.