هوش مصنوعی: مثل نسیم بهاری، وقتی که با لطافت وزید، تمام ناتوانی و بی‌تابی را احساس کرد.

هوش مصنوعی: او فهمید که امیدی برای بهبودش وجود ندارد و به همین خاطر دلش به حال شکسته‌اش سوخت.

هوش مصنوعی: به سوی آن معشوق بی‌وفا رفت تا پیام او را با تلاش بسیار برساند.

هوش مصنوعی: او به او گفت که همانا پیوند تو، اساس و بنیان زندگی است.

هوش مصنوعی: وقتی در بیابان، کسی خسته و تشنه شود و جان خود را از دست بدهد، دیگر آب حیات هیچ فایده‌ای نخواهد داشت.

هوش مصنوعی: بر دل شکسته‌ام رحم کن، زیرا که جدایی از تو، دلم را آزرده کرده است.

هوش مصنوعی: الان از طعم وصال لذت ببر و امروز نگاهی به وضعیت او بینداز.

هوش مصنوعی: اگر فردا بر اثر دوری‌ات بمیرم، چه کسی می‌تواند به وصال تو دست یابد؟

هوش مصنوعی: فرهاد وقتی جانش را فدای عشق کرد، هیچ سودی نخواهد برد حتی اگر لبان معشوقش شیرین باشد.

هوش مصنوعی: او دوباره با ناز و زخم‌زبان به او گفت و رفتار تندی از خود نشان داد.

هوش مصنوعی: ای باد، به تو نگفتم که دیگر از آن منطقه نگذری؟

هوش مصنوعی: به فکر نیستی که ممکن است روزی از درگاهت دور شوند و دیگر به تو دسترسی نداشته باشی.

هوش مصنوعی: این رفتار بی‌ادبانه‌ات کافی است، دیگر نه تو چیزی بگو و نه من چیزی بشنوم.

هوش مصنوعی: دیگر نرو، ای نسیم، بگذار او در حال بد خود بماند.

هوش مصنوعی: اما اگر فرصتی پیش بیاید که به او نزدیک شوی، اگر زنده هستم، از من صحبت کن.