نجم‌الدین رازی » مجموعهٔ اشعار » سایر اشعار » شمارهٔ ۳۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ای دل مگر تو از درافتادگی درآیی</p></div>
<div class="m2"><p>ورنه به شوخ چشمی با عشق کی بر آیی</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>عمری است تا به عالم سر گشته گشتم از تو</p></div>
<div class="m2"><p>جویا ترا ز هر در آخر تو خود کجایی</p></div></div>
<div class="b" id="bn3"><div class="m1"><p>عز جلال وصلت با بنده گفت «نجما»</p></div>
<div class="m2"><p>من در درون نیایم تا تو برون نیایی</p></div></div>

شمارهٔ ۳۳

ای دل مگر تو از درافتادگی درآیی
ورنه به شوخ چشمی با عشق کی بر آیی
عمری است تا به عالم سر گشته گشتم از تو
جویا ترا ز هر در آخر تو خود کجایی
عز جلال وصلت با بنده گفت نجما
من در درون نیایم تا تو برون نیایی

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به دل خود می‌گوید که آیا از وضعیت ناامیدکننده‌اش خارج می‌شود یا نه، زیرا با شوخی و چشمان عاشقانه نمی‌تواند به عشق دست یابد. او سال‌ها برای یافتن محبوبش تلاش کرده و اکنون از او می‌خواهد که خود را معرفی کند. در پایان، اشاره می‌شود که جلال وصال محبوب، به دل خبر می‌دهد که او نمی‌تواند به درون دل بیاید، مگر اینکه محبوب خودش به این رابطه بپذیرد و بیرون بیاید.

شمارهٔ ۳۱

شمارهٔ ۳۲

هوش مصنوعی: ای دل، آیا تو از این حالت ناامیدی بیرون می‌آیی یا نه؟ و اگر نه، با چه لبخند و ناز عاشقانه‌ای می‌توانی به عشق دست یابی؟

ای دل مگر تو از درافتادگی درآیی

ورنه به شوخ چشمی با عشق کی بر آیی

هوش مصنوعی: مدت زیادی است که در این دنیا سرگردان شده‌ام و از هر کسی در مورد تو سوال کرده‌ام، اما در نهایت تو خودت کجایی؟

عمری است تا به عالم سر گشته گشتم از تو

جویا ترا ز هر در آخر تو خود کجایی

هوش مصنوعی: عزیز ما با من گفت که من درون نمی‌آیم تا تو بیرون نیایی.

عز جلال وصلت با بنده گفت «نجما»

من در درون نیایم تا تو برون نیایی

شمارهٔ ۳۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده