هوش مصنوعی: من چه مدت باید مانند شمع بسوزم و خود را فدای دردهای درونم کنم، در حالی که از دل سوخته‌ام آتش و شرر به جان می‌ریزم؟

هوش مصنوعی: هر لحظه درد و دل من به اوج آسمان می‌رسد و در دنیای عشق تو، رویدادها و هیجانات زیادی را به وجود می‌آورم.

هوش مصنوعی: هر شب من، در حالی که بیچاره و آواره‌ام، تا سپیده‌دم بر زمین در مقابل خانه‌ات نشسته‌ام و اشک‌های خود را به زمین می‌ریزم.

هوش مصنوعی: از این چشم عاشق، به خاطر آرزوی دیدن چهره‌ات، حاضر هستم مثل سگی که در کوی تو باشد، خون دل خود را بریزم.

هوش مصنوعی: ای شمع! من دیوانه تا کی باید مانند پروانه در آتش عشق تو بسوزم و بال و پرم را رها کنم؟

هوش مصنوعی: تا کی باید غم و اندوه دنیا بر دوش من سنگینی کند؟ تو نمی‌دانی که من از درد و غم تا چه حد آسیب‌پذیر شده‌ام.

هوش مصنوعی: هر بار که درد و مصیبتی از سوی تو به من رسیده، جانم را هدف قرار داده‌ای. اکنون قصد دارم دوباره جان خود را در این راه قرار دهم و بار دیگر با آن مواجه شوم.

هوش مصنوعی: من یک بار مانند پروانه، جانم را در دستانم می‌نهم و خود را در آغوش تو قرار می‌دهم، ای محبوب، تا شاید بتوانم خود را به تو بسپارم.

هوش مصنوعی: یک شب به من ملحق شو و مهمان دلنشین من باش. آیا ارزش طلا را می‌دانی که بر تو ببارد؟

هوش مصنوعی: اگر با رضایت تو جانم را فدای تو کنم، به نشانه شکرگزاری بر سرت تاج می‌نهم و سرم را به احترام تو خم می‌کنم.

هوش مصنوعی: عمر من به سرگردانی و بیداری گذشته است. ای سرباز، به کوی عشق برو و نقاب از چهره برکن تا بتوانم حتی برای یک لحظه تو را ببینم.

هوش مصنوعی: به خاطر آن نوشیدنی به تو می‌گویم که وجودم با قدرت آن باده پابرجاست و من می‌خواهم از خودم رهایی یابم.

هوش مصنوعی: من مثل یک ستاره هستم و تو مانند خورشید. من ناپایدار و زودگذر هستم، اما تو جاودان و پایدار. با نور و درخشندگی‌ام می‌توانم هر چیزی را دگرگون کنم.