نجم‌الدین رازی » مجموعهٔ اشعار » سایر اشعار » شمارهٔ ۲۰

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گر صبحدم ز سوز غمت سر برآورم</p></div>
<div class="m2"><p>گرد از نهاد عالم و آدم برآورم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>هر دم هزار بار فرو می رود نفس</p></div>
<div class="m2"><p>تا کی نفس فرو برم و غم برآورم؟</p></div></div>

شمارهٔ ۲۱

گر صبحدم ز سوز غمت سر برآورم
گرد از نهاد عالم و آدم برآورم
هر دم هزار بار فرو می رود نفس
تا کی نفس فرو برم و غم برآورم

هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از درد و غم خود سخن می‌گوید. او بیان می‌کند که اگر در صبح زود از سوز و اندوه خود خارج شود، می‌تواند جهانیان را از غم آزاد کند. اما هر لحظه با نفس‌هایش، درد و اندوه را درون خود نگه می‌دارد و از خود می‌پرسد که تا کی می‌تواند این غم را تحمل کند.

شمارهٔ ۱۹

شمارهٔ ۲۰

هوش مصنوعی: اگر در صبحگاه به خاطر غم تو از خواب بیدار شوم، تمام عالم و آدم را به هم می‌زنم.

گر صبحدم ز سوز غمت سر برآورم

گرد از نهاد عالم و آدم برآورم

هوش مصنوعی: هر لحظه به طور مکرر نفس می‌کشم. نمی‌دانم تا چه زمانی باید این نفس کشیدن را ادامه دهم و غم‌هایم را افزایش دهم؟

هر دم هزار بار فرو می رود نفس

تا کی نفس فرو برم و غم برآورم؟

شمارهٔ ۲۰

اطلاعات

برگردان به زبان ساده