نجم‌الدین رازی » مجموعهٔ اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۵۹

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>ز آن باده نخورده ام که هشیار شوم</p></div>
<div class="m2"><p>و آن مست نیم که باز بیدار شوم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>یک جام تجلی جلال تو بسم</p></div>
<div class="m2"><p>تا از عدم و وجود بیزار شوم.</p></div></div>

شمارهٔ ۶۰

ز آن باده نخورده ام که هشیار شوم
و آن مست نیم که باز بیدار شوم
یک جام تجلی جلال تو بسم
تا از عدم و وجود بیزار شوم

هوش مصنوعی: این شعر بیانگر حالتی از سرخوشی و بی‌خوابی است. شاعر می‌گوید که نه از نوشیدنی‌ای استفاده کرده که هوشیار شود و نه مستی دارد که دوباره به حالت عادی برگردد. او درخواست می‌کند که یک جام از زیبایی و جلال خداوند به او داده شود تا از وجود و عدم دنیا دل‌زده و جدا شود.

شمارهٔ ۵۸

شمارهٔ ۵۹

هوش مصنوعی: من نه آنقدر از باده نوشیده‌ام که به حالت هوشیاری برگردم و نه آنقدر مست هستم که بتوانم دوباره به حالت بیداری برسم.

ز آن باده نخورده ام که هشیار شوم

و آن مست نیم که باز بیدار شوم

هوش مصنوعی: یک لیوان از زیبایی و عظمت تو بنوشم تا از کفر و ایمان دلزده شوم.

یک جام تجلی جلال تو بسم

تا از عدم و وجود بیزار شوم.

شمارهٔ ۵۹

اطلاعات

برگردان به زبان ساده