نجم‌الدین رازی » مجموعهٔ اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۵۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>هر دل نکشد بار بیان سخنم</p></div>
<div class="m2"><p>هر جان نچشد ذوق ز جان سخنم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>زین گونه معما که زبان سخن است</p></div>
<div class="m2"><p>هم من دانم که ترجمان سخنم</p></div></div>

شمارهٔ ۵۸

هر دل نکشد بار بیان سخنم
هر جان نچشد ذوق ز جان سخنم
زین گونه معما که زبان سخن است
هم من دانم که ترجمان سخنم

هوش مصنوعی: در این اشعار، شاعر بیان می‌کند که هیچ‌کس نمی‌تواند بار احساسات و افکار او را به خوبی درک کند و سخنانش به گونه‌ای است که خود او نیز از معانی آن آگاه است. در واقع، او می‌داند که زبانش توانایی انتقال دقیق احساساتش را ندارد و این موضوع باعث می‌شود که سخنش همچنان معما باقی بماند.

شمارهٔ ۵۶

شمارهٔ ۵۷

هوش مصنوعی: هر کسی نمی‌تواند احساسات و افکار من را به خوبی درک کند و هیچ کسی از لذتی که در کلمات من وجود دارد، بهره‌مند نمی‌شود.

هر دل نکشد بار بیان سخنم

هر جان نچشد ذوق ز جان سخنم

هوش مصنوعی: من هم به این معما آگاهی دارم که زبان به خوبی بیان کننده افکار و احساسات من است.

زین گونه معما که زبان سخن است

هم من دانم که ترجمان سخنم

شمارهٔ ۵۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده