نجم‌الدین رازی » مجموعهٔ اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۵۶

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>از عشق مهی چو برلب آمد جانم</p></div>
<div class="m2"><p>گفتم بکنی به وصل خود درمانم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گفتا اگرت وصال ما می باید</p></div>
<div class="m2"><p>رو هیچ ممان تو تا همه من مانم</p></div></div>

شمارهٔ ۵۷

از عشق مهی چو برلب آمد جانم
گفتم بکنی به وصل خود درمانم
گفتا اگرت وصال ما می باید
رو هیچ ممان تو تا همه من مانم

هوش مصنوعی: در این شعر، سخن از عشق و محبت است. شاعر از عشق خود می‌گوید که وقتی به زبان می‌آید، جانش را تسخیر می‌کند. او از معشوق می‌خواهد که با وصالش به او آرامش بخشد. اما معشوق پاسخ می‌دهد که اگر واقعا به وصال او نیاز دارد، باید هیچ مانعی ایجاد نکند و به او اجازه دهد که همیشه در خاطرش بماند.

شمارهٔ ۵۵

شمارهٔ ۵۶

هوش مصنوعی: وقتی که بر لب عشق جوانه زد و جانم را پر کرده بود، گفتم اگر به وصل خود برسانی، دردهایم درمان می‌شود.

از عشق مهی چو برلب آمد جانم

گفتم بکنی به وصل خود درمانم

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی به وصال ما برسی، نباید هیچ مانعی در میان باشد تا من تماماً برای تو باقی بمانم.

گفتا اگرت وصال ما می باید

رو هیچ ممان تو تا همه من مانم

شمارهٔ ۵۶

اطلاعات

برگردان به زبان ساده