نجم‌الدین رازی » مجموعهٔ اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۵۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>گه هشیارم ز باده گاهی مستم</p></div>
<div class="m2"><p>گاهی چو فلک بلند و گاهی پستم</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>گه مومن کعبه ام گهی کافر دیر</p></div>
<div class="m2"><p>من ز آن خود آن چنان که هستم هستم</p></div></div>

شمارهٔ ۵۳

گه هشیارم ز باده گاهی مستم
گاهی چو فلک بلند و گاهی پستم
گه مومن کعبه ام گهی کافر دیر
من ز آن خود آن چنان که هستم هستم

هوش مصنوعی: این ابیات از شاعر نشان می‌دهد که او در حالات مختلفی از روحیه و اعتقاد قرار دارد. گاهی هشیار و با تفکر است، گاهی مست و شاداب. او همزمان خود را مومن و کافر می‌بیند و به این تفاوت‌ها افتخار می‌کند. او به این موضوع اشاره دارد که خود را همانطور که هست، قبول دارد و به تنوع حالاتش احترام می‌گذارد.

شمارهٔ ۵۱

شمارهٔ ۵۲

هوش مصنوعی: گاهی طوری هشیار و بیدارم که انگار تحت تأثیر چیزی نیستم، گاهی هم به شدت سرمست و شادابم. در برخی لحظات مانند ستاره‌ای در آسمان بلنده، و در برخی مواقع احساس می‌کنم که پایین‌تر از آن هستم و به زمین نزدیک‌ترم.

گه هشیارم ز باده گاهی مستم

گاهی چو فلک بلند و گاهی پستم

هوش مصنوعی: گاهي مؤمن و گاهي کافر هستم؛ من از خودم به همين شكل که هستم، هستم.

گه مومن کعبه ام گهی کافر دیر

من ز آن خود آن چنان که هستم هستم

شمارهٔ ۵۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده